19 نوامبر، 5 بعد از ظهر تا 6 بعد از ظهر CET
BASE Milano
فرد ریچین
فرد ریچین رئیس بازنشسته مرکز بین المللی عکاسی است که در آن برنامه آموزشی یک ساله عکاسی خبری و عکاسی مستند را در سال 1983 ایجاد کرد. او استاد عکاسی و amp; تصویربرداری در دانشگاه نیویورک از سال 1991 تا 2014 با یک قرار ملاقات مشترک در برنامه ارتباطات از راه دور برای بیشتر آن زمان. او همچنین برنامه عکاسی و حقوق بشر/عدالت اجتماعی در دانشگاه نیویورک را با بنیاد مگنوم ایجاد کرد.
به نظر می رسد که استفاده شتابان از هوش مصنوعی برای تولید تصاویر مصنوعی، که برخی از آنها از نظر ظاهری واقعی عکس هستند، انقلابی بزرگتر از آنچه با اختراع عکاسی در سال 1839 رخ داد، در تصویربرداری برانگیزد. مولدها و از نرم افزارهایی که «دیپ فیک» تولید می کنند، تصاویر مصنوعی ساخته شده بدون دوربین عمیقاً بر حس واقعی و ممکن ما تأثیر می گذارد و یک جهان مفهومی متفاوت ایجاد می کند. در حالی که چنین تصاویری این پتانسیل را دارد که به ما کمک کند تا زندگی خود و دنیایی را که در آن زندگی می‌کنیم به روش‌های عمیق‌تر و مفیدتری درک کنیم، همچنین می‌توان از آن برای تحریک هرج و مرج و آسیب‌های جدی استفاده کرد. چطور شد ما به این نقطه رسیدیم؟ چگونه می توان از تصاویر مصنوعی در راه هایی استفاده کرد که سازنده و مفید باشد؟ و چگونه می‌توانیم به عکاسی فکر کنیم تا تکامل یابد و معتبرتر، ظریف‌تر و معتبرتر شود؟
ریچین همچنین به عنوان ویراستار تصویر مجله نیویورک تایمز (1978-1982)، سردبیر اجرایی مجله هنرهای دوربین (1982-1983)، اولین نسخه چند رسانه ای نیویورک تایمز (1994-1995) و در سال 1996 تصور کرد. و اولین پروژه مستند آنلاین غیرخطی نیویورک تایمز، “بوسنی: مسیرهای نامطمئن به سوی صلح” را ویرایش کرد که نامزد جایزه پولیتزر در خدمات عمومی شد. در سال 1999 او PixelPress (pixelpress.org) را بنیان‌گذار و کارگردانی کرد، سازمانی که در عین همکاری با سازمان‌های بشردوستانه مانند جنایات جنگ، یونیسف، UNFPA و WHO در پروژه‌هایی مانند پیشبرد اهداف توسعه هزاره، اشکال مستند جدیدی از داستان سرایی را آزمایش کرد. و کمپینی برای پایان دادن به بیماری فلج اطفال در سطح جهانی.
