یک عمر اجاره با روان من چه کرده است؟
در چند ماه پس از آن، سؤال او مدام برای من تکرار می شود: بازار مسکن برای چه کسانی مناسب است؟ من به پارکی در شرق لندن می روم که مملو از دونده ها و والدینی است که سفیدپوستان تخت را حمل می کنند و به این فکر می کنم که روزنامه های تابلیک قبلاً املاک شهرداری های بلندمرتبه مجاور را «زاغه ها در آسمان» می نامیدند. اکنون آنها در وب‌سایت‌های پر زرق و برق دارایی آنها را «صاحب اجاره‌ای ۹۹ ساله با هزینه‌های خدمات سالانه ۴ هزار پوند» می‌نامند. این شهر مال کیه؟ در حال حاضر من 39 سال سن دارم و در حال انجام تقریبی دوران بزرگسالی در شرایطی هستم که به نظر برزخ است. من در “بزرگ شدن” بودن بازی می کنم، فقط این احساس بازی کردن ندارد.
در نیویورک، یک آپارتمان یک خوابه در منهتن اکنون تقریباً 3000 دلار در ماه هزینه دارد. «اگر من قبلاً جعبه‌هایی را که یک مستأجر عالی را می‌سازد بررسی می‌کنم – من یک شغل تمام وقت دارم، بیش از شش رقم می‌سازم، مجرد هستم، ساکت هستم – و حتی نمی‌توانم هزینه زندگی در اینجا را داشته باشم، پس بازار مسکن برای کیست؟» تهیه کننده اخبار اجتماعی تلما عنان سال گذشته در بخش CNBC پرسید. «خط پایان به حرکت خود ادامه می‌دهد، و من می‌گویم که هدف من از دویدن مسابقه دیگر چیست؟ همزمان با زنده شدن نیویورک، من رانده می شوم.»
پس از اینجا کجا برویم؟ برای شروع، ما باید مبارزه با اسطوره های مربوط به مالکیت خانه را آغاز کنیم و در نوع زبانی که برای توصیف آن استفاده می کنیم تجدید نظر کنیم. به جای گفتن «من خانه خریدم»، باید بگوییم «X، Y و Z به من کمک کردند تا خانه بخرم». هر چه ما در مورد ثروت شفاف تر باشیم، شانس اصلاح بیشتر است. مستاجران طولانی مدت نیز به تسکین نیاز دارند. رهایی از کنده شدن امداد در قالب خانه های امن، قیمت های منصفانه، ثابت اجاره، و صاحبخانه های قابل اعتماد.