اگر این روحیه ای بود که آکرمن امیدوار بود آن را بازآفرینی کند، هرج و مرج سازمان یافته نمایش مد تا حدودی به آن دست یافت. پرتوی از نور سفید به پایین باند فرود آمد، در حالی که مدل‌ها با سرعت‌های مختلف، خوشه‌ای در کنار هم، در جریان‌های لغزشی موزون عمدی راه می‌رفتند که تماشای آن به طرز شگفت‌آوری رضایت‌بخش بود. همچنین شامل مجموعه‌ای چشمگیر از چهره‌های قابل تشخیص بود: استلا مکسول، ربکا لانگندیک، لیلی مک‌منامی، و برای نگاه پایانی، کسی جز آنوک یای با لباس بدن کشدار سفید نوری، پارکی شنل‌دار پشت سرش بال می‌زد.
سپس، به لباس‌هایی که با وجود همه زنگ‌ها و سوت‌های دیگر، شاید غیرمنتظره‌ترین جنبه نمایش را به‌طور کامل رقم زد. آکرمن به شدت از آرم بیزار است. به سختی می توانید به اندازه یک دوخت با رنگ کنتراست پیدا کنید که خود را به عنوان خالق یکی از ژاکت های دقیق تراش خورده یا شلوارهای دوخت تیغ او نشان می دهد. غلبه بر این ترس برای ورود به عرصه لباس های ورزشی در ابتدا برای آکرمن به راحتی انجام نشد. او می‌گوید: «ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که همه چیز در مورد لوگو و برندسازی است، و همانطور که می‌بینید، من هرگز آرم نمی‌پوشم. “اما مواجه شدن با این موضوع و پذیرفتن چیزی که مال من نیست، چالشی جذاب است.”
منبع