یکی دو ماه پیش، من شروع به استفاده از یک برنامه جدید به نام Spiritune کردم. فرضیه بسیار امیدوارکننده و برای من عمیقا مشکوک بود: Spiritune یک برنامه موسیقی درمانی است که توسط موسیقی درمانگران واقعی، موسیقیدانان و دانشمندان علوم اعصاب ساخته شده است تا از موسیقی و اصول بالینی در خدمت آنچه همه ما هستیم استفاده کنند. به دنبال میدونی: خواب بهتر، استرس کمتر، تمرکز استادانه، حالات خوب، حالت آفتابی تر.
سپس Spiritune یک لیست پخش برای شما سازماندهی می کند – ضبط های اصلی، نه آهنگ های حذف شده از لیست های پخش Spotify یا آهنگ های تولید شده توسط کامپیوتر – شما گوش می دهید، و در حالت ایده آل، مسیر شما از یک حالت به حالت دیگر آغاز شده است. و نکته اینجاست: کار می کند. منظورم این است که آیا من یک فرد کاملاً تغییر یافته، یک استاد دانا و همه چیز در زمان، مکان و بعد هستم؟ نه. اما آیا یک لیست پخش در Spiritune فقط در 20 دقیقه من را از قلمرو “اضطراب/تنش” به قلمرو “پر انرژی/ مصمم” برد؟ آره بله، این کار را انجام داد.
پس مشکل چیست؟ خب، من یک اسنوب موسیقی هستم. و اگر به صداهای بازنده نیاز داشتم، چه لالایی فلوت تابه؟ صداهای ملایم باد؟—برای آرام کردن حالم، مطمئناً تا به حال آنها را پیدا کرده بودم. به‌علاوه، آیا بیشتر زندگی‌ام، وقتی واقعاً در نظر گرفته می‌شود، درباره موسیقی درمانی نبوده است – از گم شدن خودم در سونامی بازخورد و تحریف گرفته تا آرام کردن خودم با دوبله جامائیکایی دوران طلایی، یا گشت‌وگذارهای محیطی معاصر؟ بله، همه اینها: من دقیقاً آهنگی را که می‌خواهم متناسب با حال و هوای خودم باشد انتخاب کردم – یا حس و حالی که می‌خواهم در آن باشم، البته بسته به… روحیه‌ام.