بدیهی است که از اینکه یک فیلم هالیوودی به کارگردانی زن به سرعت در مورد رابطه بین دو زن به بحث کشیده شد – اینکه آیا آنها یکدیگر را دوست داشتند، به یکدیگر احترام می گذاشتند، به کدام یک از آنها ظلم شده بود و چگونه، ناراحتم. همه ما انباشته شدیم زیرا احساس خوش‌خیم می‌کردیم، اما در دام سمی زن‌ستیزی افتادیم که بیان خلاقانه یک زن را تحت‌الشعاع زندگی شخصی‌اش می‌بیند. آراستگی او به دقت مورد بررسی قرار می گیرد و برانگیخته می شود و کوبیده می شود. این پارادایم وایلد را فریب داده و پوگ را فریب داده است – و ما از کارگردانان و بازیگران مردمان چنین انتظاری نداریم. این ایده آرام و سمی است که زنان قدرتمند (شاید همه زنان؟) آن را دستکاری می کنند. که زنان همدلی می کنند. اینکه برای رسیدن به اهداف شخصی پشت سر هم می روند. همه اینها زن ستیزی است، آشکار و ساده. به آن توجه کنید و هر بار آن را صدا کنید.
همانطور که می بینید، مشکل به شایعات و شایعات برمی گردد – نه آنقدر که او گفت-او گفت، بلکه هيچ كس گفت. متأسفانه، استراتژی “بدون اظهار نظر” به نوعی باعث شد که همه ما حدس بزنیم و دست به گریبان شویم. واقعیت. اما در عین حال، حقیقت واقعی در همه اینها بی ربط است. ما شاهد آشکار شدن آن بوده‌ایم و تقریباً هیچ چیز وحیانی یا ارزشمندی نمی‌آموزیم. حدس و گمان سرگرمی بود. ندانستن هیجان بود. کدام یک از ما واقعاً باور داشت که هری استایلز روی کریس پاین در ونیز تف کرده است؟ این فقط یک شوخی طولانی بود، هر یک از ما از دیوانگی لذت می بردیم، از پوچی لذت می بردیم. ما از قبل می دانستیم که این درست نیست، و سپس کریس پاین بیچاره مجبور شد عذرخواهی کند، نه تنها این پوچی را تشدید کرد بلکه سرگرمی ما را نیز خراب کرد. به نظر می رسد توییتر مرحله آخر، تحلیل دیوانه کننده لحظه ای باشد که همه ما نسبتاً مطمئن هستیم ساخته شده است. ما فقط به همدیگر ضربه می زنیم، نگاه های داغمان را به هم می زنیم. احساس بی ضرری می کند، اما اینطور نیست.