در این فصل دانیل سیلور و استیون کاکس در داکی براون هیچ الهام‌بخشی وجود نداشت. این مجموعه بازتابی از حس خالص و رقیق نشده کاکس از رنگ و شکل است. بر روی دیوارهای داخل استودیوی وست ویلج، کاغذهای برگ گشادی به دیوار چسبانده شده بود که روی هر کدام یک کروکی اکسپرسیونیستی انتزاعی وجود داشت که برخی از آنها بیشتر از بقیه به عنوان لباس قابل تشخیص بودند. یک شکل طلایی با پرده‌ای کم روی یک مستطیل سیاه با بالای گرد قرار داشت. در حالی که یک ژاکت آستین بلند سرخابی در میان دو شکل طلایی روکش شده در بالا و پایین شناور بود که توسط مستطیل سرخابی دیگری لنگر انداخته بود.
کاکس گفت: “من فکر می کنم مهمترین چیز این است.” «فکر نمی‌کنم کاری به این نزدیکی انجام داده باشم [to the sketches]. منظورم این است که تقریباً شبیه یک آینه است.» کروکی های او هیچ بدنی ندارند – نه سر، نه دست، نه پا، نه هیچ چیز. منطقی است. داکی براون ممکن است از نظر تجارت یک “مارک پوشاک مردانه” باشد، اما این لباس ها برای هر کسی است که می خواهد آن را بپوشد. (در مینی مودبرد این فصل تصاویری از کریستن استوارت و جارویس کاکر وجود داشت که هر دو کت و شلوار پوشیده بودند.)
لباس پایه ای است که جهان داکی براون از آن پدیدار می شود، فقط همه چیز در مورد آن برای آزمایش در دسترس است. یک ژاکت دو دکمه‌ای که با شلوارهای چین‌دار بسیار گشاد و دور تا دور از پنبه چهارخانه ژاپنی بژ پوشیده می‌شود، بسیار سبک است و در عین حال توانایی حفظ شکل و حجم را دارد – تقریباً مانند دامن مجلسی. یک پیراهن تاکسیدو کاملاً از پارچه پیکه که به طور سنتی فقط در قسمت “بیب” استفاده می شد، ساخته شده است و دارای 16 دکمه طلایی براق (عملکردی) در قسمت جلویی است که دید حداکثری را تقویت می کند. و یک پیراهن دکمه دار سایز بزرگ و یک شلوار گشاد کمردار با همان جنس قبلاً با مشتری در شیکاگو خانه پیدا کرده است.
کاکس افزود: “من فکر می کنم چیزی در اینجا وجود دارد که یک خیال است.” بیانیه ای پرت در فصلی که طراحان دیگر درباره ایجاد لباس های روزمره برای مشتریان خود صحبت می کردند. البته تفاوت این است که کاکس و سیلور دقیقاً می دانند مشتریانشان چه کسانی هستند. آنها شخصاً در استودیوی خود با آنها احوالپرسی می کنند و در اینستاگرام به DM آنها پاسخ می دهند. بنابراین وقتی از خیالات صحبت می کنند، دقیقاً می دانند که کدام یک را برآورده می کنند.