ماریا رسا تمام روز را چیزی نخورده است – اما به نظر می رسد به سختی نیازی به این غذا داشته باشد، هرچند کوچک، خندان، پر از حرف، که توسط چرخ لنگر درونی انرژی جنگجو و بی قراری هدایت می شود که هرگز تسلیم نمی شود.
البته هیچ یک از چیزهایی که او به من می گوید خبر خوبی نیست. وقتی در ماه مه در شهر نیویورک ملاقات می کنیم – او برای بازدید از فیلیپین اینجاست، جایی که او سازمان خبری دیجیتال راپلر را رهبری می کند – او در مورد نقاط اوج، بدترین طبیعت بشر، پایان دموکراسی نشخوار می کند. او با خوشحالی می‌گوید: «نمی‌خواهم شما را افسرده کنم.
رسا و کارکنانش در رپلر، که یک دهه پیش به پیدایش آن کمک کرد، مشتاقانه به نتیجه ای متفاوت امیدوار بودند. پس از شش سال تحت رهبری دوترته، که تاکتیک‌های مرد قدرتمندش به جنگ خشونت‌بار مواد مخدر در کشورش دامن زد، نامزدی معاون رئیس‌جمهور لنی روبردو آینده روشن‌تری را نشان داد. رپلر به‌طور خستگی‌ناپذیر انتخابات را پوشش داده بود و اطلاعات نادرست و افسانه‌سازی‌های کمپین مارکوس را بررسی می‌کرد، اما روزنامه‌نگاری آن باید با ویروس‌پذیری وبلاگ‌نویس‌های آماتوری رقابت می‌کرد که دوستانه به مارکوس دسترسی داشتند و یوتیوب را پر از پست‌های ستایش‌آمیز بی‌معنی پر کردند. مارکوس می خواست باور کنیم پدرش یک قهرمان است. رسا می‌گوید و دروغ توزیع می‌شود. «دروغ‌هایی سرشار از خشم و نفرت».