جان گالیانو پاییز 1995 مجموعه آماده

داستان عشق واقعی و موفق این مجموعه، داستان عشق بین یک مرد و قیچی اش بود. گالیانو این پارچه را با یک هنرنمایی تکنیکی که الهام‌بخش بود، دوست داشت. لباس میخکی که کارلا برونی پوشیده بود، به لطف درج های گلدار، نه تنها برش خورده بود، بلکه بدون درز بود. یکی از این لباس‌ها در مجموعه مؤسسه لباس Met است و در توضیحات کاتالوگ اشاره شده است که گالیانو از میخک «به عنوان نماد عشق بی‌پایان» استفاده کرده است. چه چیز بیشتری برای گفتن وجود دارد؟



منبع مجموعه دولورس پاییز 1995 جان گالیانو لحظه ای مهم را رقم می زند. این اساسا آخرین بار او به عنوان یک طراح مستقل بود. حدود چهار ماه پس از این ارائه، گالیانو به عنوان مدیر خلاق Givenchy انتخاب شد. یک سال بعد او به کریستین دیور منتقل شد و برند همنام او توسط LVMH خریداری شد. دلارهای شرکتی گالیانو را قادر می‌سازد تا الگوی نمایش (روایت توسعه‌یافته، میزانسن‌های دقیق، مدل‌سازی احساسی) را که خودش ساخته بود، زیباتر کند.

شاید جذاب‌ترین لباس‌های فلامنکو بود که به گالیانو، که در جبل الطارق متولد شده بود، اجازه می‌داد تا میراث خود را تکرار کند. اعداد ژولیده بر روی سوگیری در سایه های اسطوخودوس و فوشیا و پینتاس (شانه مو) جای تاج را گرفت. تخیل کاتولیک نیز در کار بود. مدلی با لباسی زمزمه‌آمیز از رنگ سفید بکر، تسبیحی حمل می‌کرد و یکی از همسفرانش که تاجی از کارت‌های دعا بر سر داشت، به دنبالش بود. نمایش با نگاه‌های سیاه و سفید باز و بسته شد، شاید نشان‌دهنده آشتی بین تمایلات مخالف (یا فرشته‌های شانه خوب و بد) باشد – البته نه برای دلورس پرشور.

Dolores عنوان نمایش، بازیگر Dolores del Rio بود. دعوت به ارائه شامل صفحاتی از “مکاتبات شکنجه شده از هتل رز الحمرا به معشوقش جیمی، در کشتی اقیانوس پیمای برنگاریا، همراه با یک دسته مو و یک قفسه شکسته” بود. مجله نیویورک تایمز. با رسیدن به محل برگزاری، مهمانان به پشت بام پوشیده از برف پر از گاوها و پر از ملوانان تنومند هدایت شدند. این گزارش ادامه داد: یکی از آنها با پاهای برهنه و انگشتان مانیکور قرمز به دودکش تکیه داده بود و کتابی به نام می خواند. قاتل در کشیدن.حرکات دزدانه مدل نشان دهنده کمی ناراحتی بود، اما هیچ مانعی در شادی لباس وجود نداشت.

[Editor’s note: This collection was originally presented on March 17, 1995, in a warehouse near the Pigalle district in Paris, and the photos have been digitized as part of Vogue Runway’s ongoing efforts to document historical fashion shows.]