تعجب یک هوادار مادام العمر فوتبال: آیا تماشای جام جهانی 2022 اشتباه است؟

من از بچگی طرفدار پر و پا قرص فوتبال بودم. در خانواده ما رفتن به استادیوم امری نادر بود، اما شنبه شب Sportschau با بابا همیشه لازم بود هنوز هم می توانم به وضوح فضای سرخوشی جام جهانی 2006 آلمان را به یاد بیاورم: ما افسانه تابستانی را با همسایه ها در باربیکیوهای مشترک در حیاط خانه ها یا تراس ها تجربه کردیم و سرهایمان را با هم فریاد زدیم. حتی امروز، وقتی به جمعیتی در خیابان ها فکر می کنم که با عصبانیت قهرمانی VfB اشتوتگارت را در زادگاه من در سوابی جشن می گیرند، غاز می کنم. برای من، فوتبال همیشه نماد اجتماع و انسجام بوده است. فوتبال جهانی است. فوتبال از مرزها فراتر می رود. فوتبال علاقه ای به اصل، وضعیت یا تحصیلات ندارد. از کشورها، ادیان و زبان ها فراتر می رود.

بنابراین زمانی که کشور میزبان بزرگترین رویداد فوتبال جهان علیه مردم تبعیض قائل شود و مردم را کنار بگذارد، احساس جدی‌تر می‌شود. من به عنوان یک زن مستقل و دگرجنسگرا، این امتیاز را دارم که از دستگیری در محل به دلیل گرایش جنسی ام – یا بدتر از آن – بیم نداشته باشم. اما چگونه می توان عشق به ورزش را به درستی جشن گرفت وقتی که عشق در تمام اشکال شگفت انگیزش سرکوب شده است؟