این باعث می شود سیترین-صفدی لبخند بزند و به مدرسه عبری در حومه کانکتیکات فکر می کند، جایی که او در شهری با خانواده های کمی یهودی بزرگ شد. در هر هفته، این مادران -تمرینکنندگان نسخه خودشان از زیباییشناسی معلم تورات- بودند که ماندگارترین تأثیر را گذاشتند.
او شانس بیشتری با استفاده از جوراب شلواری بدون پا داشته است. او میگوید: «من وسواس زیادی برای پوشیدن دامنهای بلند با آن جورابهای شلواری پیدا کردهام، و سپس یک پاشنه بچهدار میپوشم تا فقط همین پاشیده شدن پوست وجود داشته باشد – یک تکه از مچ پا یا پا. وقتی بقیه قسمت من پوشانده می شود، این ناحیه بی ضرر از پوست به چیزی دیگر تبدیل می شود. این فقط مرا راضی می کند، لباس پوشیدن. به علامت ضربه می زند.»