الکساندرا اودر در مورد دوران کودکی خود در هتل چلسی – و بزرگ شدن دختر یک میوز وارهول

او می نویسد: “من به صورت حلقه ای، روی یک مانیتور ویدئویی سیاه و سفید کوچک به وجود آمدن زندگی ام نگاه خواهم کرد.” «برای اینکه هر یک از این اتفاقات بیفتد – مهم باشد – دوربین همیشه در حال ضبط است، لحظه‌ای که آب مادرم شکسته می‌شود، لحظه‌ای دیگر در مجموعه‌ای از لحظات مستند بین مسواک زدن دندان‌هایش و مشاجره با پلیس. این یک خاطره ویدیویی است.»

اکنون 52 ساله، اودر، بازیگر و مربی یوگا که در حومه فیلادلفیا به همراه همسر و دو فرزندش زندگی می کند، برای اولین بار تقریباً 30 سال پیش، در طول یک پروژه نویسندگی ارشد در کالج بارد، شروع به مستندسازی داستان خود از چلسی کرد. از آن زمان نسخه خطی تکرارها و بازنگری های متعددی را پشت سر گذاشته است، به نظر می رسد نثر در کنار او رشد می کند، زیرا او آیین های زندگی را از بزرگسالی تا میانسالی ادامه می دهد. بدون شک این حکمت پیری و تأخیر است که مایه می گیرد من را خانه صدا نکن با نگاهی عجیب و غریب و هوس انگیز و افسانه ای گرانبها از دوران طفولیت و گاهی دردناک کودکی می بافد.

الکساندرا اودر مرا خانه نخوان: خاطره با خاطراتی از تولد دشوار نویسنده، دوشیدن شیر، و پیوند با مادرش در آپارتمانشان در هتل چلسی، پرواز به مکان‌های عجیب و غریب، تماشای آرایش مادرش و خودارضایی با اسباب‌بازی‌های مخمل‌شکلش آغاز می‌شود. اما همانطور که او به زودی فاش می کند، این لحظات اولیه خاطرات خودش نیست، بلکه تصاویری است که پدر فیلمسازش با وسواس ثبت کرده است. سناریوهای مستند که بارها و بارها در خانه تکرار می‌شوند، خود را با خاطرات خود اودر ترکیب می‌کنند تا زمانی که این دو قابل تشخیص نیستند.