شرکت کنندگانی که به یاد وست وود آمدند، پیشرفت غنی و متنوع او را در زندگی منعکس کردند. آنها بدون ترتیب خاصی شامل پل اسمیت، کیت ماس، تریسی امین، ال فانینگ، ویکتوریا بکهام، پم هاگ، لیلی کول، لیبرتی راس، بیانکا جگر، جورجیا جگر، باب گلدوف، سدی فراست، جید پارفیت، مارک مور، گیلز دیکن، بت دیتو، زاندرا رودز، برایان کاکس، ریچارد ای. گرانت، الن فون آنورث، پالوما فیث، اردم مورالی اوغلو، متی بووان، استورمزی، الکسا چانگ، ونسا ردگریو و کریستینا هندریکس. همیش بولز، ادوارد انینفول و آنا وینتور از جمله افرادی بودند که از این محله بودند.
سپس آندریاس کرونتالر، شوهر وست وود آمد. او با تحرک، دو داستان درباره همسرش تعریف کرد، یکی از دو طرف دوران مشترکشان. اولین مورد مربوط به سال 1988 بود، زمانی که او دانشجوی مد در وین بود و او معلم او بود و آنها رابطه خود را شروع کردند. او به یاد آورد که او را در یک قرار غیرقانونی برای دیدن بهترین نقاشی های استاد قدیمی شهر برده بود. وقتی وست وود را برد، به خاطر می آورد: «او احساسی به نظر می رسید. او یک کت و شلوار قهوه ای شکلاتی کشدار و مخملی پوشیده بود. روسری دور باسنش کشیده بود. کفش های اسب گهواره ای او. خز جعلی پلنگ به رنگ صورتی. و فرهایش به رنگ نارنجی.» در Kunsthistorisches او ولاسکز مورد علاقه‌اش و سپس روبنس را به او نشان داد – تصویری از آن روی کراواتی بود که او در حالی که از بالای منبر با ما صحبت می‌کرد. هنگامی که وست وود داشت به نقاشی نگاه می کرد، کرونتالر به یاد آورد: “من به او نگاه کردم و متوجه شدم که او دختر عزیز من است و من برای همیشه با او خواهم بود.”
منبع
از خانواده گرفته تا مد از طریق پانک و اعتراض، زمینه های زیادی برای پوشش دادن در این جشن 90 دقیقه ای وست وود، که در دسامبر درگذشت، وجود داشت. و با این حال، لحظات خوبی نیز وجود داشت که به‌عنوان نشانه‌های نگارشی بازتابی عمل می‌کردند – که به همه آن اجازه می‌داد تا در خود فرو برود – از طریق برخی اجراهای بسیار زیبا ارائه شد. یکی از نیک کیو بود که به طرز شگفت انگیزی پشت پیانو نشسته بود تا «Into My Arms» را با دقت احساسی دردناکی بخواند. یکی دیگر از کریسی هایند بود که با همراهی یک گیتاریست آهنگ بادی هالی Raining in My Heart را کم و ناب اجرا کرد.