این طراح 34 ساله در این فصل، با مجموعه‌ای که در مورد احساس طرد شده‌ای بود، به آسیب‌های دوران کودکی خود ادامه داد. ممکن است فرض کنید که پروانه بزرگترین دشمن طراح لباس بافتنی است، اما برای فردی عجیب و غریب مانند موراکامی، این پروانه نشان دهنده یک روح خویشاوندی است. موراکامی پس از گذراندن فصل گذشته احساس ناامیدی نسبت به کارش، متوجه شد که به پروانه‌هایی که زیر چراغ‌های خیابان محله‌اش بال می‌زنند، خیره می‌شود و به نحوه نشان دادن امید در حالی که به سمت نور پرواز می‌کنند، فکر می‌کند، حتی اگر در بین آنها محبوبیتی نداشته باشند. مردم.
این ایده در سوراخ‌های پروانه‌خورده که به‌عنوان تزیینات جذاب بر روی لباس‌های بافتنی عمل می‌کردند، یا تکرارهای قلاب‌بافی حشرات گرسنه پشمی متصل به جلیقه‌ها و ژاکت‌ها ظاهر شد. در جاهای دیگر، خطوط موسیقی در رشته‌های به‌هم ریخته روی سینه دوخته می‌شد («تکان دادن سر به افرادی که دست و پا چلفتی یا ناهماهنگ هستند»)، و شلوارهای پشمی گشاد به شکل شبح امروزی در مچ پا پیچ‌خورده بودند.
علیرغم اینکه کار موراکامی ریشه در چیزی دارد که ممکن است به عنوان تاسف بر خود تلقی شود، اما کار موراکامی دارای حس مثبت مشخصی است و او با بافتنی‌های تند و بی‌نظم خود به چیزی علاقه دارد. موراکامی در یک دور کامل پس از نمایش خود، با یک جامپر گلدار ظاهر شد که توسط مادرش نیز برای او بافته شده بود. اما این بار با هیچ تمسخری مواجه نشد و فقط تشویق شد.