جوی هارجو وقتی متوجه شد که شعر قدرت دارد

آیا لحظه ای را به خاطر می آورید که واقعاً شعر را به عنوان فرم هنری خود انتخاب کردید؟

من شروع به کار در جوامع بومی محلی، کار در عدالت اجتماعی، حقوق بشر کردم. یادم می آید که به جلسات زیادی رفتم و به شهادت افراد بومی بزرگتر گوش دادم که بسیار شیوا صحبت می کردند. آنها مملو از تاریخ و حس عمیق معنویت بودند. شما تمام این بی عدالتی هایی را که مردم ما از سر گذرانده اند تماشا می کنید و شروع می کنید به این فکر که “تا زمانی که به پایان عمرم برسم، می خواهم مردم بومی به عنوان یک انسان دیده شوند.” این هیجان انگیز است که در این مرحله از زندگی ام باشم و این گلدهی را تماشا کنم.

در مواقعی اتفاق می افتد. من زیاد به آن فکر نمی کنم؛ من فقط کاری را که دوست دارم انجام می دهم. من سه ماه پیش در آکسفورد صحبت کردم، و یادم می‌آید که در فرودگاه شارلوت بودم، اینطور گفتم: “اوه خدای من، من همین الان در آکسفورد صحبت کردم.” یادم می‌آید که مادر نوجوانی در Tahlequah، اوکلاهاما بودم و باردار بودم و به این فکر می‌کردم: «ای مرد، من خودم را به هم ریخته‌ام.» از خانه تبعید شدم. اما شما فقط گوش می دهید، و گاهی اوقات آسان نیست، اما این مراحل را انجام می دهید. اولین باری که به نیویورک آمدم اواخر دهه 70 بود. اسماعیل رید مرا با بسیاری از شاعران و نویسندگان دیگر وارد کرد. آن بسیار هیجان انگیز بود.

چه زمانی متوجه شدید که شعر می تواند مردم بومی را توانمند کند؟