ممکن است از نگاه کردن به کلکسیون بهاری موفق ترون، سرنخهای بصری الهام گرفته شود: جلوه بند کشیدهاش شبیه به خستگیهای ریپلی. پوست و موهای خیس و لطیف مدلها شبیه به ظاهر او در حالی که او جنگ یک زن خود را علیه یک جانور قاتل پیر و بزرگ به راه انداخته بود. با این حال، این غذای واقعی در اینجا نبود. ترون از زمانی که Atlein را راهاندازی کرد، از مهارتهای برجستهاش در پارچهکشی و برش با پیراهن، پارچه مورد علاقهاش، برای خلق لباسهایی استفاده کرد که به یک زن قدرت میبخشد. او ممکن است یک پسر باشد، اما در اینجا مطلقاً جایی برای عینیت یافتن نگاه مردانه وجود ندارد.
ترون مدتی است که بی سر و صدا کار می کند، ایده خود از Atlein را بهبود بخشیده و کامل می کند، اما این مجموعه مانند یک لحظه پیشرفت به نظر می رسد. تسلط بیشتر در بیان تکنیک، تعهد هرچه بیشتر به پایداری (بسیاری از پارچه های او دوباره به چرخه درآمده یا بازیافت شده بودند) و اجتناب از هر چیز اضافی در دنبال کردن لباس هایی که قوی، واقعی و بالغ هستند. نمایشهای این فصل نشاندهنده مُد نسبتاً عجیبی در چهارراه است: ظاهری که مانند آتش بازی در رسانههای اجتماعی روشن میشود و به سرعت ناپدید میشود. اظهارات قدرتمند و اجتناب ناپذیر برند در مقیاس جهانی اجرا می شود. یک طراح مستقل که در هنر ساختن مهارت دارد باید چه کاری انجام دهد؟ ترون به نوبه خود واضح است. او گفت: “با این مجموعه، من با خودم صلح کردم و به عنوان یک طراح چه کسی هستم.” من طوری متمرکز هستم که قبلاً هرگز نبوده ام.»