اگر نوستالژی عجیب گل‌های کاغذی و آشکار بودن پوسته‌دار و بلند دهه 90 ممکن است در تضاد باشد، Ochs کار خوبی انجام داد که آنها را با هم کار کرد. به‌عنوان مثال، تانک‌های زنجیره‌ای را در نظر بگیرید که در کنار یک ژاکت بافتنی، یقه یقه‌ای، باز و موج‌دار، مانند گل صد تومانی، در اطراف سجاف قرار گرفته‌اند. یا: یک لباس سفید با شانه های قدرتمند (در او بسیار کریس جنر [Robert] دوران کارداشیان) با پیوست‌های سخت‌افزاری کرومی شبیه ارکیده. تمرکز فصل بهار بر روی جین نیز وجود داشت که به قطعات جدا شده و گاهی اوقات با کریستال هایی به شکل گل های وحشی تزئین شده بود. بخش لباس مشکی – «قسم می‌خورم ما خیلی فانی نیستیم!» – دارای بریدگی‌های پوستی بود که Ochs به آنها معروف است، با آن میله زنجیر پوشانده شده بود، یا حتی با جین‌های بیشتر، این بار نوآر رنگ‌آمیزی شده بود.
برای فصل بهار، میشل اوکس از گل‌های خشک امیلی دیکنسون از گیاهان دارویی معروفش الهام گرفت. اوچس نیروی محرکه خلاقانه‌ای را در در نظر گرفتن «فانی زیبایی» و همچنین در نظر گرفتن جاودانگی از گلبرگ های حفظ شده – زیبایی که نمی میرد، بلکه فقط جابجا می شود. این یک شروع هولناک است، اما به قول او با عنصری از “فقط کمی سرگرمی در دوران دهه 90” متعادل شد.