ممکن است در دو دهه گذشته یکی از بازنگری های ویکسبورگ، طراح می سی سی پی، پاتریک کلی را در موزه دو یانگ در سانفرانسیسکو یا موزه بروکلین گرفته باشید – و اگر این کار را کرده باشید، خوش شانس هستید. کلی متأسفانه در سال 1990 در سن 35 سالگی بر اثر ایدز درگذشت، اما فاجعه آن تسکین کاملی برای دستاوردهای باورنکردنی اوست، از جمله اینکه اولین طراح آمریکایی بود که به Chambre Syndicale پیوست. چقدر شگفت‌انگیز است که ببینیم آن، و هر چیز دیگری در مورد این طراح بزرگ، بر روی صفحه نمایش تجلیل شود.
کلی در دهه 1970 در آتلانتا فرود آمد و کار طراحی او شامل دوچرخه سواری بود – در زمانی که این عبارت به این معنی بود که شما احتمالاً سوار بر دوچرخه در حال بالا رفتن از تپه بودید – قبل از اینکه او توسط او کشف شود. uber مدل پت کلیولند، که به او گفت باید به نیویورک برود (او در سال 1979 این کار را انجام داد)، و اگر نتیجه ای نداشت، باید به پاریس برود (او در سال 1980 رفت). این جهش در اقیانوس اطلس قطعاً جواب داد، و حرفه کلی به سمت آسمان بالا رفت و گریس جونز، مدونا، سیسیلی تایسون، گلوریا استاینم (او در مراسم تشییع جنازه او صحبت کرد) و بت دیویس (او را با لباس کلی نگاه کنید. لترمن در آوریل 1989) با لباس های رنگارنگ و پر جنب و جوشش که تا حدودی مدیون تربیت جنوبی او بود.
تمرکز بر زندگی بسیار کوتاه کلی، یادآور قدرتمندی از یک طراح سیاه‌پوست خواهد بود که نهاد سلسله مراتبی و رو به زوال مد پاریس را در آن زمان پذیرفت و برنده شد. او از رویکردی فراگیر در مورد اینکه چه کسی لباس بپوشد، حمایت می‌کرد مردم مجله، “پیام من این است: شما همانگونه که هستید زیبا هستید.” سیاهی او جنبه غیرقابل انکار و جشنی از شخصیت او به عنوان یک طراح بود، و رابین گیوهان منتقد را برانگیخت تا یک بار اظهار نظر کند: “کلی آفریقایی-آمریکایی بود، و این واقعیت در طراحی های او نقش برجسته ای داشت، در نحوه ارائه آنها به عموم، و در نحوه جذب مخاطبانش. هیچ طراح مد معروف دیگری تا این حد به نژاد و فرهنگ خود پیوندی جدایی ناپذیر نداشته است. و هیچ طراح دیگری در بهره برداری از هر دو آنقدر هدفمند نبود.»
باربارا هولانیکی
جان مینیهان/ گتی ایماژ