قسمت سوم از کارداشیان ها دو مفهوم به ظاهر متفاوت را بررسی می‌کند: بزرگی و گستردگی لحظات فرهنگی نمادین، و صمیمیت تکرار نشدنی خاطرات خوب خانوادگی قدیمی. ادغام این چیزها نباید تعجب آور باشد: تنش دیالکتیکی کاری است که کارداشیان ها بهترین کار را انجام می دهند. کیم و کندال برای هفته مد در میلان هستند، جایی که کیم با هدایت کندال از طریق جت لگ و تدارکات، حالت “momager” را که خودش توصیف می کند، تغییر می دهد. مکالمات بین کیم و خدمه هفته مد او بر سر بشقاب های ماکارونی انجام می شود که طیفی از موضوعات را پوشش می دهد: شایعه پرواز فضایی پیت دیویدسون با جف بزوس، پیام های متنی اخیر کانیه به کیم، و ارتباط مداوم پرادا در دنیای مد. در همین حال، کریس و کلوئه از یک داروخانه پالم اسپرینگز بازدید می کنند تا دارویی مبتنی بر شاهدانه برای درد مفاصل کریس پیدا کنند و کورتنی در طی یک عکسبرداری برای Bustle، منحنی های خود را جشن می گیرد. در اینجا سه چیز وجود دارد که بعد از تماشای قسمت 3 من را بیدار نگه داشت کارداشیان ها:
کیم یک ستاره هالیوود پیاده روی مشاهیر می خواهد
تریسی رومولوس، یکی از اعضای قدیمی خانواده، در حالی که بین کارهای هفته مد می گذرد، به کیم غلغلک زده می گوید که او SNL قسمت برای بررسی امی ارسال شده است. رومولوس می‌افزاید: «سپس، می‌توانم شما را برای ستاره‌تان در پیاده‌روی مشاهیر معرفی کنم!» با این کار، کیم دیوار چهارم را می شکند و به سمت دوربین روی می آورد، “لاسی ستاره ای در پیاده روی مشاهیر دارد و من نه.” من فکر می‌کنم این درست است که کیم باید این قدردانی را بپذیرد – اگرچه ما مطمئناً می‌توانیم منتظر بحث داغ آنلاین در مورد اینکه آیا او لیاقتش را دارد یا خیر – و احتمالاً زمان زیادی است که نمایش اعلام پذیرش ستاره‌اش، روند ایجاد آن، و آن را به تصویر بکشد. البته مراسم گذشته از همه اینها، کارداشیان ها آیا از قرار دادن کیم به عنوان یک افسانه زنده خجالتی نیست، و با روشن شدن چنین هدف نمادین، نقش آفرینی اخیر و بحث برانگیز کیم در مرلین مونرو مهم تر به نظر می رسد: آیا کیم برای نقطه عطفی که می خواهد لباس می پوشد؟
پرواز فضایی پیت دیویدسون
در شام در طول هفته مد، کیم در مورد پرواز فضایی آتی پیت دیویدسون، پیت دیویدسون، Blue Origin صحبت می کند. (در آن زمان، هیاهوی پیرامون این اخبار بیشتر در واکنش به رفاقت غیرمنتظره دیویدسون با جف بزوس، بنیانگذار آمازون بود.) نکته قابل توجه اینکه، کیم به این غول اشاره می‌کند و به ما یادآوری می‌کند که او در سطح نخبگانی از برادری با ما شرکت می‌کند. حتی در نمایش هم نمی بینم همچنین وقتی از کیم پرسیده شد که آیا او هرگز به فضا خواهد رفت – موضوعی کاملاً حدس و گمان برای بقیه ما – به این سوال به گونه ای پاسخ می دهد که چقدر برای او واقع بینانه است: “بعد از صحبت با بزوس در مورد آن. و با شنیدن اینکه چقدر ایمن است… خیلی خوب بود، اگر چهار بچه نداشتم، حتماً می رفتم.» با این حال، او یک نکته را مطرح می‌کند: «به یاد می‌آورم زمانی که آن معلم در کشتی موشکی که در دهه 80 منفجر شد، با پدر و خواهرم در آشپزخانه‌ام نشسته بودم.» کیم به یک لحظه فرهنگی تاریخی اشاره می کند – فاجعه چلنجر فضایی در سال 1986 – و اضافه می کند: “من به یاد دارم که چه حسی داشت.” کیم با یادآوری لحظه‌ای حیاتی در فرهنگ آمریکایی، هم‌افزایی عجیبی را که بین رسانه‌های جمعی، تجربه جمعی و خاطرات شخصی خانوادگی وجود دارد را به ما نشان می‌دهد – سه‌گانه‌ای که او در حرفه‌اش تسلط یافته است.
کریس جنر سنگسار می شود