ویل دیویس، یک طراح گرافیک که در محله شلوغ فیرفکس لس آنجلس زندگی می کند، به پیاده روی جنگل درمانی آمد که مطمئن نبود چه انتظاری دارد. دیویس که خود را دوستدار طبیعت توصیف می کند و خود را نسبتاً با تجربه در فضای باز می داند، متوجه شد که در طبیعت وقت می گذراند، اما نه با طبیعت: “پیاده روی برای رسیدن به جایی بود، کمپینگ برای گذراندن وقت با دوستان بود، کوله پشتی برای خارج شدن از شبکه بود.” دیویس با یادگیری ابزارهایی برای کاهش سرعت و تنظیم، احساس می کند “به تازگی مجهز شده است تا به ابعاد عمیق تری از طبیعت دسترسی داشته باشد که قبلاً نسبت به آنها نابینا بودم.” جنگل درمانی به دنبال این است که ما را از یک تعامل منفعلانه تر، یا در غیر این صورت تعاملی و سطحی، به یک رابطه عمدی، متقابل و تجسم یافته با طبیعت سوق دهد. ارتباط با دنیای زنده از این طریق می تواند احساس قدردانی، آرامش و شگفتی را در خود پرورش دهد. همه چیزهای خوب، مطمئن باشید.
برای جولی اسکزربینسکی، یکی از بنیانگذاران مدرسه درمان جنگل، یک برنامه آموزشی بوتیکی مستقر در بین ویرجینیا و کانکتیکات، این است که از سرمان بیرون بیاییم و وارد بدنمان شویم. ما مجبور نیستیم در حالی که در حال تمرین جنگل درمانی هستیم فکر کنیم. ما بر روی تجربه جنگل از طریق حواس خود متمرکز شده ایم. ذهن ساکت می شود، ما حاضر می شویم و بدن ما به تجربه زنده بودن متصل می شود.» یکی از بنیانگذاران او، ریگان استیسی، هنرمندی که پس از زنده ماندن از سرطان سینه به جنگل درمانی آمد، ادامه می دهد: «جنگل درمانی [can help us] این حقیقت را ببینید که ما به هم پیوسته و وابسته هستیم. این به ما زمان عمدی برای بودن با خود، یکدیگر و دنیای طبیعی را می دهد.»
پم سافر، اکوتراپیست و روان درمانگر مبتنی بر طبیعت، نیز به پیاده روی صبح شنبه در لس آنجلس پیوست. او به اشتراک گذاشت: “هر بار که ما دوباره به عنوان یک گروه به هم متصل می شدیم… من دوست داشتم که بازتاب هر فرد عمق تجربه من را نشان دهد.” می‌توانید خودتان در جنگل گم شوید (و از بسیاری از مزایای آن لذت ببرید)، اما در مورد به اشتراک گذاشتن این تجربه با دیگران چیزی ترمیم‌کننده وجود دارد. صداقت و صراحت غالباً خلع سلاح می شود و باعث می شود کمی امیدوارتر شوید – به مردم، سیاره زمین و همه چیز.
منبع اگر فکر می کنید همه اینها کمی شبیه چیزهای بچه گانه به نظر می رسد، خوب، این یک نوع نکته است. بنجامین می‌گوید: «من می‌بینم که مردم در طول جنگل‌درمانی به خود کودکانه‌شان تبدیل می‌شوند. اما، اینطور نیست که آنها به مرحله اولیه زندگی خود بازگردند. این بیشتر درک این است که ظرفیت شگفت‌انگیز آنها همیشه وجود داشته است، و حضور کمی در دنیای طبیعی می‌تواند آن را به جلو ببرد.»