با این حال، در سال‌های اخیر، آدمخواری خانه‌های جدید، کانون‌های جدید و راوی‌های جدیدی پیدا کرده است، و این صداهای جدید به‌طور غیرقابل معذرت‌خواهی، در ظاهر زنانه هستند. این روند آدم خوار زن رو به جلو احتمالاً با انتشار فیلم جولیا دوکورنو در سال 2016 آغاز می شود. خامبا این حال، یک فیلم ترسناک فرانسوی هنرمندانه در دوران بلوغ بدن جنیفر، فیلم 2009 کارین کوساما، ممکن است مادر بزرگ این ژانر باشد. در هر دوی این فیلم ها – و همچنین ژاکت زرد، جایی که کوساما به عنوان تهیه کننده اجرایی عمل می کند – آدم خواری به عنوان استعاره ای بارور برای کشف خود، بیداری جنسی، خشم سرکوب شده دختر نوجوان، و خار ذاتی دوستی زنانه در دنیای مردسالارانه عمل می کند.
از لحاظ تاریخی، هنر ما منعکس کننده ناراحتی ما از آدمخواری است. رسانه ها عموماً تصویرهای مردم خوار را به دو اردوگاه کاملاً مجزا تقسیم می کنند: داستان های سر به فلک کشیده روح انسانی یا وحشت درونی و دلهره آور. فکر زنده برای سابق، و کشتار اره برقی تگزاس برای دومی در حالی که تریلرهای آدم خوار وجود دارد (هانیبال)، کمدی های آدم خوار (رژیم غذایی سانتا کلاریتا)، فیلم های هنری آدم خوار (اغذیه فروشی، و موزیکال آدم خوار (سوینی تادهیچ یک از این زیرژانرها از لکه های وحشت در امان نیستند. آدم خواری، اجتناب ناپذیر، نفرت انگیز است – فقط به گویا نگاه کنید زحل در حال بلعیدن پسرش.
همانطور که نویسندگان و کارگردانان زن جان تازه ای به کلیشه های آدم خوار خسته می دهند، نگاه کوچکتر و صمیمی تری به مردم خواری می کنیم. این سالها تازهبه کارگردانی میمی کیو، مانند یک رام کام شروع می‌شود – همه رنگ‌های روشن، دیالوگ‌های تند، و بامزه‌ها – تا زمانی که واژگون می‌شود و ما نگاهی اجمالی به شکم چاق و خون آلودش می‌اندازیم. وقتی نوآ با بازی دیزی ادگار-جونز عاشق استیو باهوش سباستین استن می شود، کابوس آشنایی هر زنی به 11 می رسد. نوآ برای استیو به معنای واقعی کلمه چیزی بیش از یک تکه گوشت نیست، تا زمانی که در پایان فیلم تمام شخصیت خود را به دست آورد. .