در یک پیش نمایش نمایشگاه، کورس در مورد ویژگی های طراحی خوب آمریکایی صحبت می کرد: حرکت و احساس. این چیزی است که باعث شد من سبک آمریکایی را دوست داشته باشم. هالستون، باروز، و رودی گرنریچ، در مورد آزاد کردن بدن بود، همه به طرق مختلف. کورس در اینجا چیزی مشابه داشت، ترکیبی از خیاطی شیک شهری که به آن شهرت دارد با روحیه آرامش بخش و در عین حال لذت گرا از لباس های تفریحی. یک کت بلند در بالای یک باندو و سارافون، و کت های پستی با شلوارهای چین دار سیال ست شده بود. دکمه پایین، زمانی که همراهی سنتی برای کت و شلوار بود، تقریباً به طور کامل از معادله حذف شد و چند بار که به نظر می رسید به ناف باز می شد. دکلته منطقه ای اروژن بود و به طور طبیعی بدون سینه بند بود، اگرچه پاها با تمام پارئوهای حاشیه دار به خوبی بازی می کردند.
لباس‌های سکسی و ساده در هفته مد نیویورک مد روز هستند. در مایکل کورس، آنها یادآور دهه 1970 هستند، زمانی که لورن هاتون و نائومی سیمز بر روی جلد مجلات ظاهر شدند و هالستون (لباس ها و خود مرد) در پیست رقص استودیو 54 حکمرانی کرد. طراحان دیگر به دنبال مینیمالیسم دهه 90 بوده اند. پیوندی بین آن دوره‌هایی که موج دوم و سوم فمینیسم را پوشش می‌داد و اکنون وجود دارد. از زمان عقب نشینی Roe v. Wade، مبارزه برای حقوق زنان ضروری تر شده است. ما برای کنترل بدن خود می جنگیم. مد آینه زمان است، بنابراین منطقی است که بدن به چنین تمرکز شدیدی روی باند فرودگاه ها قرار گرفته است.