می توانید بگویید که خط تولید پاییز 1998 در مورد کشش بود – یا به عبارت امروزی تر، که طراح به معنای واقعی کلمه در حال انعطاف بود. بافتنی‌های زیادی وجود داشت، هم از انواع دست‌ساز و هم پیراهن‌های خانگی. یاماموتو امکانات پارچه‌کشی دومی را بررسی کرد، اما او همچنین پیراهن‌ها را با مواد بافته‌شده‌ای استاتیک‌تر ترکیب کرد. Postshow طراح گفت دیلی تلگراف ایده او “آزمایش واکنش “تأخیر” پارچه های خاصی بود که حرکات بدن را به چالش می کشند.”
یوجی یاماموتو طراح است که عادت دارد به جای رها کردن مضامین، دوباره به موضوعات بازگردد. از فاصله بیش از 20 سال، می‌توانیم ببینیم که مجموعه پاییز 1998 او، هم بافتنی‌های دنج و درشتی را که برای پاییز 1995 معرفی کرده بود، هم تکرار کرد و هم موتیف عروسی را که برای بهار 1999 دو برابر کرده بود، معرفی کرد.
یک فصل بعد، یاماموتو لباس عروسی را در یک نمایش به یاد ماندنی در مولن روژ (مکانی که به‌خوبی به‌خاطر رقص برهنگی شناخته می‌شود) طراحی کرد. این مجموعه را می‌توان به عنوان یک رابطه عاشقانه با یک لباس یا فانتزی‌های متحول کننده زنانه مرتبط با مد و ازدواج در نظر گرفت، اما در سال 1998 طراح در چارچوب ذهنی متفاوتی قرار داشت. او گفت که با تصورات بازار انبوه مبنی بر اینکه مد «اسراف‌آمیز و احمقانه» است، بازی می‌کند. دیلی تلگراف نوشت. ریچارد مارتین، متصدی وقت مؤسسه لباس، هنگامی که اواخر همان سال با او مصاحبه کرد، خاطرنشان کرد: «باند فرودگاه اغراق‌آمیزتر می‌شود، و این ارزش سرگرمی همه آن است. مجله نیویورک تایمز در مورد تثبیت اجتماعی گسترده تر با همه چیز عروس. اگر تصور کنید که لباس عروسی پایان نمادین است، منطقی است که بیش از هر زمان دیگری هذلولی خواهد بود. بالاخره فقط سکس نیست که می فروشد.
به استثنای ظاهر پایانی (بیشتر در مورد آن بعداً)، این یک نمایش نسبتاً اسپورت بود، حتی در مورد لباس پوشیدن برای عصر. ووگ عکس آنجلا لیندوال را در حال جهش در حومه ایرلند با دامن توپ بافتنی و یقه یقه اسکی آجدار از مجموعه عکس گرفت. به عنوان مطبوعات آزاد دیترویت در آن زمان اذعان کرد، “یاماموتو در تلاش است تا مد را به سمتی آزادتر سوق دهد.” و شاید در مورد معاصرتر نیز: در بیشتر موارد تاریخ‌گرایی یاماموتو به قرن بیستم اشاره می‌کرد (پرپلوم‌های جیبی محموله‌ای شبیه شبح‌های قبل از جنگ جهانی دوم به نظر می‌رسیدند) نه دوره‌های قبلی.
[Editor’s note: This collection was originally presented on March 14, 1998, in Paris at the Amphitheatre of the Sorbonne, and the photos have been digitized as part of Vogue Runway’s ongoing efforts to document historical fashion shows.]
لباس پایانی در قفس، با تناسبات بیش از حد اغراق‌آمیز قرن نوزدهمی، استثنا بود – و از هر نظر استثنایی. به گفته جودی کید، که آن را پوشیده بود، حتی با Doc Martens نیز تزئین شده بود. سالی برامپتون، گزارشی از نمایش برای روزنامه گاردین در سال 1998، نقل می‌کند که «عروس با دامن کرم آنقدر بزرگ از روی کت واک پایین می‌آید که روزنامه‌نگاران در ردیف‌های جلو مجبور شدند از زیر دامن پایین بیایند، اما یک قفس بامبو را پیدا کردند که دور کمر او بسته شده بود و عصایی از آن بیرون می‌آمد. چهار مرد بزرگ را نگه داشتند بانوی زیبای من کلاه تصویری که مانند برف روی او شناور بود.»