امیدواریم با ما باشید!
و نمونه های زیادی وجود دارد که می توانیم درباره آنها بحث کنیم، مانند تصاویر ویرانگر جنگ در اوکراین. آیا ما اکنون پس از بیش از 100 روز درگیری به این تصاویر واکنش مشابهی نشان می دهیم؟ آیا شوک تاریخ انقضا دارد؟ آیا از بین می رود؟
موضوع با مقالاتی توسط طیف متنوعی از روشنفکران مورد بررسی قرار خواهد گرفت که در روزهای منتهی به جشنواره در اینجا بر روی پلتفرم خود منتشر خواهیم کرد و در طول رویداد به بحثهای زنده در پایگاه میپردازیم.
این پارادوکس، امروز بیش از هر زمان دیگری، مسئولیت ما را به عنوان مصرف کنندگان تصاویر زیر سوال می برد: آیا ما بینندگان مسئول فعال هستیم یا فضولان منفعل پریشان هستیم؟
ماموریتی که من را در حرفهام و یکی از اصول پایهگذاری PhotoVogue و جشنواره ما هدایت کرد. در واقع، ما به ظرفیت هنر برای تغییر نگاه و ذهن مردم اعتقاد راسخ داریم. ما همیشه مسائل مربوط به بازنمایی را تنظیم کردهایم، به این امید که سواد بصری را تحت تأثیر قرار دهیم تا به پرورش جهانی اخلاقیتر و فراگیرتر کمک کنیم.
متن از امانوئل کوچیا
منبع
سپس یک پارادوکس برای من آشکار شد و کنار آمدن با آن کار آسانی نیست. این قرار گرفتن مکرر در معرض تصاویر، نان و کره ما است، روزمره ما، و هیچ بازگشتی وجود ندارد، اما اثر “عادی کننده” که این نوردهی مکرر ایجاد می کند می تواند دارای دو ماهیت متضاد باشد.
ما همیشه باید از خود بپرسیم که چه چیزی را می بینیم، چگونه آن را تفسیر کنیم، چه اقداماتی را باید انجام دهیم، چه اثراتی از قرار گرفتن مکرر در معرض تصاویر باید مورد مخالفت قرار گیرد و کدام مورد استقبال می شود. یک جامعه انسانی، عادلانه و سالم نمی تواند از مصرف کنندگان منفعل تشکیل شود.
از یک سو میتواند خطرناک و بیرحمانه باشد که تصاویر رنج را در نظر میگیرد، از سوی دیگر میتواند از اثر عادیسازی برای ایجاد یک دنیای بصری متنوعتر استفاده شود.
قصد ما از این دوره از جشنواره این است که گفتگویی را در مورد آنچه که نام خواهیم داشت آغاز کنیم پارادوکس نوردهی بیش از حد ما میخواهیم بحثی را برانگیزیم که چگونه فراگیر بودن تصاویر، توانایی ما برای احساس، خواندن و درک تصاویر و دنیایی که ما را احاطه کرده است، شکل میدهد.
با نگاهی به اینکه روزانه چند تصویر آنلاین آپلود میشود، چه تعداد در تلفنهای ما مصرف میشود، دستگاههایی که چشمان ما بیش از 0.05 ثانیه قبل از شروع مجدد پیمایش روی یک تصویر میماند، از خودم پرسیدم سونتاگ امروز چه میگوید؟
من به این فکر کردم که مردم چقدر راحت در رسانه های اجتماعی از نظر اخلاقی خشمگین می شوند، و سپس چقدر راحت این خشم را به موضوع بعدی منتقل می کنند، گویی که محتوا قابل تعویض است و آنچه مهم است حفظ آن چرخه خودارجاعی بی پایان بدون کانالیزه کردن آن است. خشم در اقدامات زندگی واقعی همه ما جسد کوچک بیجان آیلان کردی را به خاطر میآوریم که در ساحل غرق شد، اما با این وجود بدون انجام هیچ کاری همچنان شاهد یک هولوکاست معاصر در دریای مدیترانه خود هستیم.