در یک شیرینی پر زرق و برق اسکار د لا رنتا کمی رسمی تر کارلی کلوس بود که در کنار درک بلسبرگ، هنک ویلیس توماس و تامی هیلفیگر به عنوان رئیس مشترک آن شب خدمت کرد. هیلفیگر با یک کت و شلوار و یک جفت کفش ورزشی جدید که همگی توسط او طراحی شده بودند، به ما گفت: «این واقعاً یک نمایشگاه در سطح جهانی است، و یک فضای بسیار زیبا با افراد بسیار جالب و کنجکاو که از لحظه لحظه آن لذت می برند. اما البته نمی‌دانستم چه انتظاری داشته باشم، اما به طرز خوشایندی شگفت‌زده شدم. دوست دارم برگردم و هنرهای باورنکردنی بیشتری ببینم و شاید دوچرخه سواری کوهستانی انجام دهم. من تازه فهمیدم که بنتونویل پایتخت دوچرخه سواری کوهستانی جهان است!
هنگامی که مانکنی با لباسی با طراحی ویرجیل آبلو بر روی کوکتل‌های قبل از شام در روتوندای سقف شیشه‌ای موزه نظارت می‌کرد، اینجا بود که بسیاری از برداشت‌ها از مضمون شب – “Grit to Glamour” – آشکار شد. با لباس‌های تکراری آمریکاییانا، حامیان موزه از دور و نزدیک، و برای برخی، مانند جیمز والتون، درست در آن سوی شهر بودند. گروه انتخابی او برای شب؟ یک ژاکت نامه نگار دانشگاهی آمریکایی شبیه پای سیب که پشتش نام خانوادگی او گلدوزی شده است. برای ناتالی استین، شکل یک یافته هنری قدیمی و پردار به خود گرفت، و برای کامرون سیلور، یک مجموعه جین خیره‌کننده با کلاه کابوی همراه، که پیشگویی از چیزهایی بود که بعداً در شب می‌آیند.
در مجموع، این شب مبلغ هنگفت 2 میلیون دلار جمع آوری کرد، و زمانی که عیاشی های آخر شب دست خود را بر روی مجموعه ای از کلاه های کابوی با پولک های قرمز و روشن به دست گرفتند و به سمت پیست رقص رفتند، به پایان رسید. اولیویا والتون در پایان شب گفت: «نباید شما را متقاعد کنم که مد متعلق به یک موزه هنری است. «این شیوه غالب بیان خلاق برای بسیاری از مردم است و بازتابی از فرهنگ ماست. این برای ما اولین بار است، اما امیدوارم نمایشگاه های مد بیشتری داشته باشیم زیرا سعی می کنیم این رویکرد ضد نخبه گرایی را به هنر داشته باشیم. این یک چادر بزرگ است و مد نیز به آن تعلق دارد.»