اعتراف می کنم که وقتی کتاب را بخوانم نیویورک پست عنوان: «ملکه تمیز کردن بهاره از مرتب بودن منصرف شد: «خانه من آشفته است»» به خاطر عکسی از ماری کوندو، باعث شادی شد. نه کاملاً یک قهقهه بدجنس دیزنی از شادی، بلکه بیشتر یک هجوم آدرنالین از خود راضی و اثباتی است.
در بخش نظرات واشنگتن پست مقاله ای که در آن «اخبار» شکسته شد – برگرفته از مصاحبه ای که کوندو برای تبلیغ کتاب جدیدش، ماری کوندو انجام داد. کوراشی در خانه– موجی از واکنش‌ها، رک و پوست کنده، از «ما «کوند» بودیم و «بعد از اینکه همه ما از AF شرمنده بودیم که همه وسایلمان را در اختیارش بگذاریم تا وقتی بچه‌هایمان کوچک بودند، همه چیز را مرتب کنیم، وجود داشت». پس از آن، به طور طبیعی، واکنش‌ها به واکنش‌ها روبه‌رو شد، با فوران توییتر که زنان سفیدپوست باید آرام شوند و دیگران را به خاطر مشکلاتشان سرزنش نکنند. یک نفر نوشت: «ماری کوندو به شما گفت که آرام باشید و سازماندهی کنید و برخی از شما آن را به سطحی متفاوت رساندید. اگر اکنون احساس می کنید که او با اعتراف به کثیف بودنش به شما خیانت کرده است، نیازی به سطل های ذخیره سازی ندارید. تو به درمان نیاز داشتی.»
ما به آرامی از کمد من گذشتیم، گروه فیلمبرداری در کنارش، و روش او را برای برداشتن همه چیز از کمد روی تخت و احوالپرسی برای تشخیص اینکه آیا باعث شادی می شود یا خیر، اجرا کردیم. اگر دیگر این کار را نکرد، مانند لباس مجلسی توری سبز BCBG من، وقت آن است که از آن تشکر کرده و آن را رها کنید. با تماشای مجدد ویدیو در این هفته، همه چیز بسیار ساده به نظر می رسد – و باید اعتراف کنم که با دیدن منظره تمام شده کمد دست نخورده ام، حس اشتیاق به من دست داد. نه تنها برای اینکه لباس‌هایم دوباره مرتب شوند، بلکه برای این که وقت تجملاتی داشته باشم تا آن‌ها را طوری بسازم – یک بعدازظهر یکشنبه‌ی زمستانی آرامی را بگذرانم و جوراب‌های جدید را تجزیه کنم تا بفهمم کدام یک واقعاً مرا خوشحال می‌کند و کدام‌ها نه.
منبع
شایان ذکر است که من با کندو احساس خویشاوندی خاصی می کنم. در سال 2016، زمانی که او دومین کتاب خود را تبلیغ می کرد، جرقه شادی، او – و همراهان نه نفری – به آپارتمان من در کمد من KonMari آمدند. در اوج هیستری KonMari بود که در آستانه موفقیت پرفروش اولین کتاب او بود. هنر متحول کننده زندگی مرتب کردن، هری پاتر از کتاب های خودیاری برای صنعت نشر. نه من و نه او در آن زمان بچه نداشتیم. انگار یک عمر پیش است