جو و معماری سریت وین ایوانز - فروشگاه انلاین پوشاک

در طول دهه‌های 1990 و 1900، جذابیت‌های مداوم ایوانز با رنگ، نور و معماری‌های «نرم» فراتر از منظره یاب و استفاده از نئون، نورافکن، شیشه مورانو، آتش، زندگی گیاهی، توپ‌های آینه‌ای و ابزارهای مکانیکی خود گسترش یافت. ساختن – اگرچه، مانند دوشان و مارسل برودثار قبل از او، مفهوم و زبان زیر مجموعه مواد اهمیت یکسانی داشت. کار او، همانطور که او توضیح می دهد، بخشی از یک “بازجویی در مورد رژیم دقیق” است. شاید بیشتر قابل تشخیص در کاتالوگ ایوانز مجسمه های نور نئونی او باشند که از نظر اندازه و شکل بسیار متفاوت هستند، از فراکتال های طول دیوار و ستارگان گرفته تا شبکه های کوچک و مینیمالیستی. استفاده آن‌ها از فضای منفی، نور لایه‌ای و نور طبیعی کم‌کننده، بیانیه فرانک اوهارا درباره میدان تایمز را به یاد می‌آورد: «نئون در نور روز لذت بزرگی است». گاهی اوقات همراه با نمرات مینیمال یا فرآیندی ساخته شده توسط خود ایوانز، آنها همچنین بر ناپدید شدن جو تأکید می کنند. چیزارائه یک تجربه احساسی و همچنین گمانه‌زنی که از نظر روحی به محیط‌های نوری لوسیو فونتانا نزدیک‌تر از اکثر اینستالیشن‌های معاصر به اصطلاح «هنرمندان نئون» است. (“شما از میان این چیزها عبور می کنید – فقط به آنها نگاه نمی کنید” او با یک تریل استادی به من دستور می دهد.)

منبع در سال‌های بعد، ایوانز در ساخت فیلم به ژرمن کمک کرد گفتگوی فرشته ای (1985) و آخرین انگلستان (1987) در حالی که در موزیک ویدیوهای گروه های پست پانک مانند The Fall، Psychic TV، The Pet Shop Boys، و The Smiths مشارکت داشت. فیلم‌های کوتاه خودش «طبیعت بی‌جان با سر فرنولوژیک» (1979)، «اپیفانی» (1984) و «درجات کوری» (1988) (با بازی تیلدا سوینتون جوان) در مجموع بیشتر مفهومی و تاریک‌گرا بودند و موتیف‌های ساختارگرایانه و پدیدارشناختی را در هم آمیختند. با اروتیسم مخدر آلیستر کراولی و کنت انجر. به این ترتیب، این فیلمساز جوان توانست بین مؤسسات هنری آوانگارد و غالباً دکترینی مانند تعاونی فیلمسازان لندن و خرده فرهنگ‌های پاپ و دگرباش زیرزمینی که سپس در سراسر انگلستان ظهور کردند، حرکت کند.