با بازگشت هتل جورجیا، سانتا مونیکا در حال بازیابی شیار خود است

که مایه شرمساری بود. زیرا زمانی که گرجی برای اولین بار در سال 1933 افتتاح شد، جواهر تاج کالیفرنیای جنوبی در نظر گرفته شد. مردم محلی آن را «بانوی اول» نامیدند: با تکان دادن سر به ارتفاع بلند هشت طبقه، زیبایی‌شناسی ظریف و شهرتش برای میزبانی از مهمانان برجسته (و اغلب بدنام) آن. کلارک گیبل، چارلی چاپلین و مرلین مونرو و باگزی سیگل و آل کاپون از افراد عادی بودند. بسیار شبیه Chateau Marmont در Sunset Strip، مکانی برای دیدن و دیده شدن بود، به جز در بیرون از در ورودی، امواج غلتان، شن های طلایی و مناظر کوه وجود داشت.



منبع

فهمیدن دلیل آن آسان است. این ساختمان با نمای بیرونی فیروزه‌ای روشن، سایبان‌های راه راه و معماری عجیب و غریب آرت دکو، شبیه چیزی است که مستقیماً از یک فیلم وس اندرسون ساخته شده است. تنها چند بلوک در شمال اسکله نمادین سانتا مونیکا قرار دارد و مانند چراغی پاستلی بر روی اسکله شلوغ اداره می شود و التماس می کند که مورد تحسین قرار گیرد. اما تا همین اواخر، دلیل زیادی برای ورود به داخل وجود نداشت. پس از یک سری مالک و مدتی به عنوان خانه سالمندان، فضای داخلی بسیاری از جذابیت اصلی خود را از دست داده بود.

اولین باری که جان بلانچارد از هتل جورجیا سانتا مونیکا بازدید کرد، حدود 13 سال پیش، فورا مورد حمله قرار گرفت. او در مورد آن لحظه می گوید: «من هرگز آن را فراموش نمی کنم. “مثل رعد و برق به من برخورد کرد و من فقط می دانستم. فکر کردم، “یک روز، می خواهم صاحب این مکان شوم.”