سوزان کلمنتز و ایناسیو ریبیرو را به یاد می‌آورم، که استادان زیبایی‌شناسی زنانه بودند که در برند همنام خود «کلمنت ریبیرو» دارای مزیت پانک بودند و زمانی که به عنوان کارگردان خلاق در آنجا معرفی شدند، همین حال و هوا را به کاچارل آوردند، و مجموعه‌ای را ارائه کردند که تولز را ساخت. پرینت های شاد و ناهماهنگ گل یک راه ضروری برای لباس پوشیدن است. ورونیک برانکوئینیو، طراح بلژیکی را به یاد می‌آورم که لباس‌هایش عمل‌گرا و آغشته به رمانتیسم تاریک خاصی بود. Nicolas Ghesquière، زمانی که شلوارهای باری کم آویز و همچنین جلیقه‌های پشمالو و ژاکت‌های پشمالو از نخ‌های بزرگ درست می‌کرد – لباس‌هایی که پوشیدنی بودند اما هرگز خسته‌کننده نبودند. و لباس‌های شیرین اما نه ساخارین فیبی فیلو در Chloé، همراه با سکوی چوبی چرم مری جینز. دهه لولا بارتلی بود که در سال 1999 هنگامی که 25 ساله بود، برچسب همنام خود را تأسیس کرد و بلافاصله حامی دختران جالب شد. (مجموعه بهار 2008 او، با الهام از دنیای ارواح، یکی از بهترین های او باقی مانده است، و هنوز هم تا به امروز، هر کجا که می رود، من آن را دنبال می کنم.)