اما نیم دهه بعد، من و شریکم هنوز به این روش نسبتاً کاربردی به یکدیگر پیام می دهیم. “کجایی؟” “رفتن به مغازه.” “سرد.” ما شخصاً مهربان هستیم، آن دسته از زوج‌هایی که به خاطر کند بودن و چسبیدن به هم در پیاده‌رو، خشم شدیدی نسبت به آنها احساس می‌کنید. اما در مورد متن، ما عمدتاً آن را به صورت دقیق نگه می‌داریم، انگار که دهه 90 است و ما در پیجرهای خود هستیم. وقتی یکی از ما دور است، ممکن است عکس‌های بیشتری ارسال کنیم – عکس‌ها، به‌روزرسانی‌ها، دوستت دارم، و غیره – اما اغلب ما همان چیزی هستیم که به طور گسترده از آن به عنوان پیامک خشک یاد می‌شود. دو متن خشک که با هم خشک می شوند.
اگر در آن زمان در TikTok بودم، دختری با هدبند حوله‌ای که یک روال مراقبت از پوست 10 مرحله‌ای را در آینه انجام می‌داد احتمالاً با لهجه نیویورکی به من می‌گفت که باید ارزش خود را بدانم و فوراً این متن خشک را قطع کنم. یا شاید او می گفت او که شاید یکی از ما او را باور می کرد.
مسئله این است که من همیشه پیام‌رسان نسبتاً خشکی بوده‌ام – مشخصاً نه فقط با شرکا، بلکه با دوستان و خانواده نیز. وقتی 12 یا 13 ساله بودم، یادداشت های خرد شده را در کلاس رد و بدل می کردم. دوست صمیمی مدرسه ام یک بار به من گفت که من روی کاغذ چقدر سرد بودم و این باعث خنده او شد. یادم می آید که غافلگیر شده بودم – نسبت به او احساس سرما نکردم، احساس گرما کردم. او شخص مورد علاقه من بود. آیا قرار بود روی نت ها بوسه بنویسم؟ “نه، اما بیشتر مردم بیشتر از این می گویند، “خوب”.”
منبع
به عنوان یک عبارت، “پیامک خشک” در طرح کلی چیزها نسبتاً جدید است. به افرادی اطلاق می شود که با یک کلمه پاسخ می دهند، یا مکالمه را انجام نمی دهند و فقط چیزهایی مانند “lmao” و “wyd” می گویند تا زمانی که گیرنده بخواهد موهای آنها را از ناامیدی یا کسالت کنده کند. برعکس، فکر می‌کنم، پاراگراف‌های خنده‌دار پشت و رو هستند، پاراگراف‌های طولانی مملو از شوخی‌ها یا احساسات یا افکار گذرا. وقتی کسی پیامک خشکی است، مخصوصاً در مرحله قرار ملاقات، افسانه آنلاین می گوید که احتمالاً علاقه ای ندارد، یا خیلی مشغول پیام دادن به افراد دیگر است، یا به سادگی خسته کننده است، یا ترکیبی برنده از هر سه. مردم دوست دارند آنلاین بگویند: «اگر می‌خواستند، می‌کردند»، و به نظر می‌رسد که این برای پیام‌رسانی به شما در تمام ساعات روز و حذف هر کاری که انجام می‌دهند تا به موقع پاسخ دهند، صدق می‌کند.
هنوز می توانم آن بعد از ظهر ژوئن را به یاد بیاورم، زمانی که منتظر پیامی بودم، طولانی و چسبناک و آفتابی. وقتی بالاخره رسید، چهار ساعت بعد، مثل جواهرات روی صفحه می درخشید: «باحال». پیامی که قبلا فرستاده بودم این بود: «فقط در پارک». دو ساعت قبل از آن، او نوشت: “روزت چطور است؟”