در طول سه دهه، فارل ویلیامز، تهیه‌کننده، طراح و صاحب کسب‌وکار چند خط فاصله، موفقیت‌های غیرقابل انکاری را برای خود و بخش قابل توجهی از نخبگان موسیقی ساخته است. و او مجموعه‌ای از آیتم‌های بی‌نظیر بایگانی را در همان بازه زمانی جمع آوری کرده است. امروز در ووگدر کنفرانس Forces of Fashion، ویلیامز با نیکولا واسل، بنیانگذار و مدیر عامل گالری نیکولا وسل، در مورد جدیدترین سرمایه گذاری خود، خدمات حراج Joopiter صحبت کرد. ویلیامز از آن برای شلاق زدن کالاهای با ارزش (یعنی یک سونی PSP محصور در طلای جامد) از 11 واحد ذخیره سازی که در طول زمان پر کرده است استفاده می کند و بخشی از درآمد مستقیماً به Black Ambition می رسد.
ویلیامز به واسل گفت که عادات مصرفی او زمانی که در دهه 90 هنرمند و تهیه کننده بود به طور قابل توجهی متفاوت بود. او گفت: “همه این موارد در یک زمان ساخته شده اند تا خودم را به شهرم، همسالانم ثابت کنم.” ویلیامز تصمیم خود برای جدا شدن از مقدار قابل توجهی از اشیاء زندگی خود را به عنوان یک زنگ بیدارباش نسبت داد. «وقتی مدیر کسب‌وکارتان می‌گوید: «آیا می‌خواهید برای 11 واحد ذخیره‌سازی برای بایگانی کردن چیزها بپردازید…» متوجه می‌شوید که خیلی چیزها را نگه می‌دارید. شما باید اجازه دهید همه چیز پیش برود و به سطح بعدی صعود کنید. دلیلی وجود دارد که چرا افرادی که در بالون های هوای گرم هستند وزنه های خود را برای بالا بردن وزن کم می کنند. مناقصه دور اول اقلام از مجموعه بی نظیر ویلیامز در 20 اکتبر آغاز می شود. او فاش کرد که قصد دارد در آینده نزدیک حراجی توسط افراد مشهور، دوستان و حتی برندها برگزار کند. یک صلاحیت برای شرکت؟ “افراد با ذوق.”
ویلیامز می‌گوید هجوم محتوای الگوریتم‌محور احتمالاً ایده‌های ما را در مورد خوب و بد بودن انتخاب‌های گروهی منحرف کرده است. ویلیامز در یک سند مطبوعاتی برای Joopiter نوشت: «این اقتصاد کمتر به دنبال داشتن پول برای خرید چیزها است، و بیشتر در مورد داشتن ذائقه برای دانستن اینکه چه چیزی بخریم. این در مورد نشان دادن مجموعه ای از ارزش ها و هوش اخلاقی از طریق هزینه است. فلسفه مشابهی در مشاهدات ویلیام در طول بحث گنجانده شد: «به همین دلیل است که متأسفانه ما شاهد این همه بد سلیقه هستیم. و شما درست مثل این هستید که “وای، آدم خیلی جدی است.” بعد از آن کمی می ترسی زیرا این باعث می شود بفهمی که فقط آن یک نفر نیست.»
گفتگو بعداً به افکار ویلیامز در مورد تأثیر فزاینده فناوری و به طور خاص الگوریتم ها بر خلاقیت و سلیقه تبدیل شد. او اشاره کرد که تعدادی از مدل‌های موفق کسب‌وکار فناوری سال‌ها قبل از اینکه سیلیکون ولی ایده‌ها را کسب و کار کند، به‌طور غیررسمی در محله‌های اکثر سیاه‌پوستان و درون شهر وجود داشت. «همه شرکت‌ها در حال حاضر، در ظاهر وجود داشتند – خوب، بد، یا بی‌تفاوت. لیفتینگ و اوبرینگ؟ سال‌هاست که در کاپوت بوده، از ون‌ها همه می‌رفتند و سوار می‌شدند.»
با نزدیک شدن به پایان گفتگو، ویلیامز همه چیز را با یک نکته مثبت پایان داد. او گفت: «کاوش در همه طرف‌ها بسیار ماجراجویانه‌تر است. نمونه موردی: برخی از منابع مورد علاقه او برای الهام، مردم عادی هستند که در خیابان راه می روند و روز خود را انجام می دهند. یا به قول خودش «افرادی که فقط آن‌ها را انجام می‌دهند».
با این حال، ویلیامز دسترسی گسترده اینترنت، رسانه‌های اجتماعی و گوشی‌های هوشمند را به این دلیل می‌داند که به صداهای به حاشیه رانده‌تر اجازه می‌دهد در صنایع مختلف و با شرایط خاص خود نفوذ کنند. او در مورد افزایش تعداد طراحان سیاه پوست موفق و سلیقه سازان در صنعت مد امروزی گفت: «قبلاً نقطه ورود بسیار باریکتر بود. در صنعت موسیقی هم همینطور بود. اکنون بسیاری از این پلتفرم‌ها اتاقی را به مردم ارائه می‌دهند که خودشان باشند، و مردم متوجه می‌شوند که آژانس خود را دارند و مجبور نیستند آن را بدهند.»