کتابی که نسل بعدی کلکسیونرهای عتیقه را به تصویر می کشد، درون «عتیقه گران جدید»

نمایشگاه عتیقه جات، مجموعه واقعیت 44 ساله ای که در آن وارثان متوجه می شوند که آیا جواهرات خانواده آنها میراث ارزشمند یا درهم و برهمی است، ممکن است شما باور داشته باشید که تنها نقطه ورود به دنیای کمیاب آثار باستانی یا از نظر خونی یا مقادیر فراوان است. ثروت دور ریختنی (البته منصفانه بگوییم، برای مدت بسیار بسیار طولانی چنین بود.) اما همانطور که مایکل دیاز-گریفیث در کتاب جدیدش Phaidon به کاوش می‌پردازد، باستانی های جدید، نسل جوان تری از خلاقان با این اشیاء تاریخی از نظر فرهنگی، شخصی و زیبایی شناختی و اغلب به روش های جدید و غیرمنتظره درگیر هستند.

کیوریتور، طراح و اکنون نویسنده ساکن نیویورک می خندد: “من هرگز نمایش را تماشا نکرده ام.” اما این هرگز سفر من نبوده است. به جای تلاش برای یافتن یک لامپ قدیمی تیفانی گم شده در اتاق زیر شیروانی که هر چقدر دلار ارزش داشته باشد، بیشتر به یادگیری تاریخ تیفانی علاقه مند هستم.

دیاز گریفیث 36 ساله که در فلورانس، آلاباما توسط والدینی به فرزندخواندگی بزرگ شد، کنجکاوی خود را برای صنایع دستی در سنین پایین و بر خلاف همه شانس ها افزایش داد. مادربزرگ مادری او دلال گنجینه های دنیای قدیم بود، اما “والدین بدسرپرست” او، همانطور که دیاز گریفیث آن را توصیف می کند، مادرش را کاملاً مخالف هنرهای تزئینی قرار داد، به این معنی که خانه خانوادگی آنها کاملاً عاری از عتیقه بود. با این وجود، اشتیاق او به طور طبیعی شکل گرفت: چندین دهه قبل از اینکه دیاز گریفیث در سازمان‌ها و مؤسسات برتر طراحی (از بنیاد موزه سر جان سوان گرفته تا نمایشگاه زمستانی و شبکه رهبری طراحی، جایی که او اکنون مدیر اجرایی است) کار کند. او یک بوفه ایرلندی کاج تمیز شده را به یاد می آورد که در اعماق بازاری در جکسون، می سی سی پی پیدا شد که قلب او را در سن هشت سالگی دزدید. او به خاطر می‌آورد: «این یک رویه‌ای داشت که برای من بسیار جذاب بود. اگرچه این یک نمونه روستایی بود، اما این نوع تلاش ساده لوحانه برای ایجاد کلاسیک در قالب این قطعه وجود داشت. من عاشق بودم.”