اوا که او نیز یک درمانگر است و مقیم لندن است، می‌گوید: «حتی با حمایت یک درمانگر، از این واقعیت که هرگز نشنیده بودم از شیر گرفتن چگونه باشد، شگفت زده شدم. ایوا پسرش را که پس از پمپاژ شیر با شیشه شیر تغذیه کرد، به آرامی پس از نه ماه از شیر گرفت. اما حتی کاهش تدریجی عرضه شیر نیز مانع از ایجاد یک شبکه پیچیده از احساسات نشد. واقعاً دوره وحشتناکی بود، و من در آن احساس تنهایی می‌کردم، زیرا احساس می‌کردم کسی را ندارم که در مورد آن صحبت کنم، کسی که بتواند آن را بفهمد، که بتواند ارتباط برقرار کند، به‌خصوص که فکر می‌کردم این یک نقص در خودم است، نه اینکه شکرگزار باشم. که او سالم و خوشحال است و می تواند به این کار ادامه دهد.»
وقتی در استوری های اینستاگرامم در مورد اینکه هورمون هایم از شیر گرفتن چقدر تلاش کرده اند، یک اشاره دور انداختم، از موج جزر و مدی پاسخ هایی که دریافت کردم شگفت زده شدم. همه این زنان، درک و همدردی خود را به اشتراک گذاشتند. بسیار مفید بود: من شکسته نبودم، من در حال تجربه یک دگرگونی ناگفته دیگری از جنون بودم – تغییری که اغلب اوقات، فقط با گذراندن آن می‌توان فهمید.
با این حال، ما می‌توانیم کارهای بیشتری انجام دهیم تا این تغییر به‌گونه‌ای ساکت نباشد. از نظر پروفسور براون، این مشکلی است که می‌توان در سطوح مختلف با آن مقابله کرد – انجام تحقیقات بیشتر در مورد آنچه که زنان واقعاً تجربه می‌کنند، بهبود حمایت در سطح مراقبت‌های بهداشتی، و به طور گسترده‌تر، در سطح اجتماعی. ما واقعاً در حمایت از مادران از طریق تغییرات در زندگی فرزندانشان خوب نیستیم. وقت آن است که ما واقعاً برای مادرانمان ارزش قائل شویم. او پیشنهاد می‌کند که یکی از تغییرات عملی که کمک بزرگی به آنها می‌کند، تطبیق دادن تغذیه با شیر مادر و از شیر گرفتن در محل کار است که به زنان پس از بازگشت به کار کمک می‌کند.
زنانی که با آنها صحبت کردم روش‌های متفاوتی برای مقابله داشتند. یکی از اولین شب دوری از دخترش در بیش از یک سال گذشته لذت برد و لحظاتی را در مورد احساساتش یادداشت کرد و فضای جدیدی را که برای خود ایجاد کرده بود تصدیق کرد. فیونا تمرینات سلامتی ساده ای مانند بیرون رفتن و هوای تازه را انجام داد. میشل، که کارش به عنوان حامی همسالان خود در دوران شیردهی هنوز نتوانسته او را برای “ناراحتی عاطفی” که پس از قطع شیر دادن به پسرش تجربه کرد، آماده کند، برنامه‌ای دارد برای زمانی که در نهایت تغذیه دخترش را متوقف کند: «غذاهای مغذی، هر گونه استراحت. می توانم بنویسم، نقاشی کنم، بدوم. یکی از چیزهایی که واقعا به من کمک کرد این بود که از خودم و فرزندانم در حین تغذیه عکس سلفی بگیرم. در زمان انجام آنها کمی مضحک به نظر می رسد، اما مستندسازی این عمل بسیار مهم به نظر می رسد. اکنون از آنها لذت می برم و صدها مورد برای نگاه کردن به آنها دارم. من می‌خواهم نوزادانم بدانند که تغذیه آنها با بدنم چه تجربه گرانبهایی بوده است، چگونه مرا به خانه آورد، یک بازدم برای هر دوی ما.» اخیراً به این فکر کرده ام که آیا عکسی از غذا خوردن من وجود دارد یا خیر. وقتی فهمیدم فقط می توانم به یک زن و شوهر فکر کنم از ناراحتی خود متعجب شدم.