مستندهای مد دهه 90، ظاهر شبیه دیوید آتنبرو بود، اما در جنگلی متفاوت و با حیات وحش مرگبارتر

از

آقای والنتینو در نمایشگاه بهار 1991 در پاریس، فرانسه در اکتبر 1990.دانیل سیمون/گتی ایماژ

نیوسون در صداپیشگی می‌گوید: «برخلاف آیین‌های سنتی، که قطعیت‌های زندگی را دوباره تأیید یا جشن می‌گیرند، آیین‌های مد تغییر را جشن می‌گیرند». از فصلی به فصل دیگر، هیچ چیز نباید ثابت بماند.» این به اندازه کافی درست است، اما تفاوت این روزها این است که چرخه روند با سرعت TikTok تغییر می کند، و زمانی که مد تغییرات را بررسی می کند، این کار را در محدوده های برندسازی انجام می دهد. برچسب‌ها اکنون به زیبایی‌شناسی خود می‌چسبند – مثلاً به سه نمایش اخیر Miu Miu یا Celine از زمانی که Hedi Slimane در سال 2018 مدیریت شد، فکر کنید. ایده اکنون این است که مارک‌ها را به صفت تبدیل کنیم. “این خیلی بوتگا،” “این را به فیبی می دهد [Philo]”، “هدی پرید،” تنها برخی از راه هایی است که من و دوستانم امروز به طور سطحی درباره مد بحث می کنیم.

نگاه روابط عمومی ها را “خط اول دفاع” می نامد و دقیقاً به این معنی است که آنها دروازه بان نهایی هستند، زیرا آنها به معنای واقعی کلمه دروازه ها را باز یا بسته نگه می دارند. در یک مونتاژ، ما آن‌ها را می‌بینیم که «دوباره روابط عمومی» را انجام می‌دهند، و با خوشحالی به مهمانان و سردبیران VIP احوالپرسی می‌کنند (این مقدار تغییر نکرده است). کارلوس سوزا از والنتینو درباره صندلی صحبت می‌کند: «روزنامه‌ها، بستگی به آنچه در فصل گذشته نوشتند دارد، اگر مقاله خوب و چیز بسیار ویژه‌ای نوشته باشند، سعی می‌کنیم آنها را در ردیف اول قرار دهیم. برای مقاله بد؟ ردیف سوم [he laughs]”



منبع

نگاه، که در سال 1992 پخش شد و توسط جرمی و جینا نیوسون تهیه شد، که اولی نمایش را روایت می‌کرد، تغییر مد را از یک تجارت نسبتاً جزیره‌ای به صنعت فراگیر جهانی که امروز می‌شناسیم را به تصویر کشید. این مجموعه برخی از بزرگ‌ترین نام‌های مد در آن زمان، از ایسی میاک و رالف لورن گرفته تا ژان پل گوتیه و والنتینو، به‌علاوه روابط عمومی‌های کلیدی و سردبیران برتر (از جمله جان فرچایلد از WWD و باب کولاسلو از Vanity Fair) را به نمایش می‌گذارد. شش قسمت به جنبه‌های مختلف صنعت، از نمایش‌های مد و عرضه عطر گرفته تا قدرت مطبوعات (سلام!) می‌پردازد. نمای نزدیک به دنیای ایو سن لوران همه چیز را با یک پایان درخشان کامل کرد. اما مورد علاقه شخصی من تا حد زیادی قسمت اول است: “Runway”. با تفکیک کامل نقش باند فرودگاه در موفقیت یک برند، بخش‌هایی را که مطبوعات، تبلیغاتگران، عکاسان، مدل‌ها و دیگر انواع پشت صحنه بازی می‌کنند، به دقت تشریح می‌کند. هیچکس اینجا امن بود این اساساً دیوید آتنبرو است، اما در جنگلی متفاوت و با حیات وحش احتمالاً مرگبارتر.

نیوسون ادامه می دهد: «این ضرورت تغییر، عدم قطعیت، کهنگی و اشتیاق، خون حیات یک صنعت وسیع در قلب فرهنگ غرب است. آمیختن میل و دلار، اسطوره و پول، دنیای رویایی سرمایه داری و اقتصاد آن. اما تغییر ارزان نیست.» او هشدار می دهد، قبل از اینکه هزینه کل یک نمایش باند را کاهش دهد (حدود 200000 دلار در محل، مدل ها و پشتیبانی پشت صحنه و غیره پخش می شود، اگرچه قیمت تا به حال به میزان قابل توجهی افزایش یافته است). در طول همه‌گیری، ما شاهد بودیم که طراحان نیاز به نمایش‌های باند را زیر سوال بردند، اما بسیاری، اگر نه بیشتر، به قالب آزمایش شده و واقعی بازگشته‌اند. چرا؟ نگاه به صراحت می گوید: ارزش لحظه قابل مقایسه نیست. یک تصویر ویروسی (سلام، بلا حدید در کوپرنی) و یک شخصیت مشهور (شر در بالمین، هر کسی؟) می تواند به فروش اصول کمک کند. نیوسون با کنایه می گوید: «فروک های 10000 دلاری به فروش 10 دلاری رنگ مو و رژ لب کمک می کند.

نمایش مد لباس بالا پاتو بهار 1987 در پاریس توسط کریستین لاکروآ.جولیو دونوسو/گتی ایماژ