و بنابراین، مجموعه راکل آلگرا کلاسیک بود، عمدتاً از طریق استفاده از طیف گسترده ای از تکنیک های رنگ آمیزی بر روی پارچه های مختلف. رنگ کراواتی روی یک ژاکت ژاکارد رز لحافی، چاپ گل را بیشتر متمایز کرد و نوعی جلوه بیولومنسانس ایجاد کرد که در آن طرح در برابر پس‌زمینه رنگارنگ به رنگ سفید روشن می‌درخشید (برگشت‌پذیر بود و پالت آرام‌تری در عکس داشت). یک پیراهن آستین بلند دکمه دار – با یقه ایستاده اختیاری – با دامن بسته بندی شده، هر دو به رنگ کراوات راه راه عمودی در سایه های صورتی، قرمز، بنفش و خردلی پوشیده می شد. لباسی تا روی زانو با یقه‌ای رومانتیک و کراوات‌های بلند با شلوارهای گشاد همسان با رنگ کراوات لکه جوهر از رنگ‌های پررنگ آکوامارین، نعنایی و رنگ‌های طلایی روی زمینه زرد کره‌ای پوشیده شد. در جاهای دیگر، تصاویر اسکن شده توری منفجر شده و روی لباس‌های پیراهنی آسان چاپ می‌شد. بافتنی های مارن رنگارنگ شور و اشتیاق آلگرا را به افراط در خلاقیت خود از طریق استفاده از رنگ به نمایش گذاشت.
اگرچه می‌توان زنان را به عنوان «ما» به عنوان راه شیری و باغ در نیمه‌شب در نظر گرفت، اما هر دوی این چیزها ابتدا از طریق آزمایش‌های تیم آلگرا با پارچه و فرآیندها الهام‌بخش شدند. او گفت: «با دیدن همه درمان‌های متفاوتی که در حال ایجاد آنها بوده‌ایم، آنها برای من مانند یک عاشقانه هستند.
قرار ملاقات راکل آلگرا با شعر آغاز شد. او از طریق زوم از استودیوی خود در کالیفرنیا توضیح داد: “بیشتر مجموعه هایم را با نوشتن یک شعر شروع می کنم.” شعر این فصل با این جمله به پایان رسید: «ما به انحنای طبیعی بدنمان می پردازیم/ما نقاشی های منظره هستیم/خاطره هستیم/ما خمره های پاییزی/ما گنج هایی هستیم که در امتداد مسیر جمع شده ایم/ما راه شیری هستیم و باغ نیمه شب “