نلی پارتو تلاش کرد تا الهام‌بخشی برای آخرین مجموعه تفریحی‌اش پیدا کند. “من متوجه شدم که گاهی اوقات بیان کردن آن دشوار است [something] خاص، اما من واقعاً با زنان و لحظات و تجربیات واقعی زندگی آنها طنین انداز هستم.» او گفت. “در فرآیند طراحی من سعی می کنم با خودم صادق باشم زیرا این تنها کاری است که احساس می کنم واقعاً می توانم انجام دهم.”
پارتو که یک طراح غریزی است، بیشتر به وسیله موادی که هنگام سفر به کارخانه‌هایش در ایتالیا پیدا می‌کند، هدایت می‌شود، و همیشه مایل است به اعماق آرشیو آنها برود و چیزی غیرمنتظره را جستجو کند که حال و هوای او را در لحظه تسخیر کند. در این فصل، این یک پارچه پنبه‌ای صددرصد طبیعی ارگانیک «از دهه 60 یا 70» با نخ‌هایی بود که روی تار می‌کشیدند (یعنی نخ‌هایی که به‌صورت عمودی اجرا می‌شدند) با طرحی موج‌مانند که از دور به نظر می‌رسید. یک بافتنی دنج. او از آن برای ساخت یک دامن باریک استفاده کرد، که در شبح خود ظریف بود، اما به دلیل دست تقریباً خشن و طبیعی آن، کیفیتی شبیه به کار داشت. او آن را با دکمه‌ای کلاسیک و ترکیبی ابریشمی و پشمی که براقش فویل عالی بود، جفت کرد.
پارتو همیشه به سمت پارچه های فلزی خاص کشیده می شود که لمس آنها به ندرت با آنچه در چشم دیده می شود مطابقت دارد. برای استراحت، یک بافت نازک (مانند واقعا لم فلزی نازک بافتی روی نوعی تی شرت سایز بزرگ و دامن بند کشی قد متوسط استفاده شد. توصیف رنگ دشوار است زیرا بسته به نحوه برخورد نور با آن، از طلایی به نقره ای و زرد خردلی به خاکستری تبدیل شد. او توضیح داد: «در قسمت زیرین آن طلایی رنگ شده است،» او توضیح داد که قطعه را به سمت بیرون نگه داشته است، «بنابراین نور طلا را از طریق نقره منعکس می‌کند و شما این بازی رنگی منحصر به فرد را دریافت می‌کنید.»
او همچنین تکنیک های رنگرزی با دست را آزمایش کرد، مانند پارچه ای با نوارهای مشکی پهن و نازک مانند مداد که رنگ تیره و شنی آن به لطف آنچه او تکنیک «پرس سرد» می نامید، به وجود آمد. شستشوی ناهموار رنگ، مانند یک لکه آب زیبا. او با آن یک پیراهن ساده دکمه دار و یک شلوار باریک درست کرد که آرایشگر قدیمی او کامیلا نیکرسون یک دامن چرمی از پوست گوساله و یک جفت دمپایی مشکی به آن اضافه کرد. لباس های پارتو بی عارضه است زیرا زندگی زنان هرگز چنین نیست.