رامبرت گفت: “باغ های زیادی در آتلانتا وجود دارد.” او به یاد آورد که در روزهای اولیه همه‌گیری کووید-19 از مکه سیاه دیدن کرد و از اینکه شهر حتی در زمان بحران جهانی چقدر زنده بود، شگفت زده شد. در یک سفر، رامبرت به باغ گیاه شناسی 30 هکتاری شهر رفت. خاطره در او ماندگار شده است. “خیلی زیباست. می خواستم شلیک کنم [the lookbook] در آتلانتا اما برنامه با آن هماهنگ نبود.»
رامبرت از یک شهر دیگر به یک نمایشگاه موقت در نیویورک تماس می گرفت: میامی. در حالی که تیمی از ماموران روابط عمومی به ردیفی از رایانه‌ها ضربه می‌زنند، یک مدل در حالی که طراح افکار خود را با هم صحبت می‌کرد، ظاهر شاداب و اشباع‌شده‌ای را که این مجموعه الهام‌گرفته از طبیعت را پر می‌کند، نشان داد. آن لحظه، محصورسازی کاملی از نوعی از چندوظیفه ماهرانه ای بود که رامبرت بر آن مسلط شد. تنها در هفته گذشته او از نیویورک به لس آنجلس به میامی پرواز کرده است – با شهرهای بیشتری در خط لوله. رامبرت گفت: «دیشب در سالن امریکن ایرلاینز با هم صحبت کردم. درباره اینکه چگونه تمام این لحظات کوچک، این تمجیدهای کوچک، هنوز سورئال است.»
رامبرت این مجموعه پیش از پاییز را «بریدن گاو» عنوان کرد. به عنوان ادامه معنوی آخرین مجموعه او – کتاب داستان «بوی رزهای لعنتی» متکی به کتاب داستان – لباس های جدید به جنبه رویایی زن آلیت نیز می پردازند. یک دامن ماکسی سبز چمنی پوشیده از پر، لباس‌ها و دامن‌هایی به رنگ اسطوخودوس، و یک کت و شلوار دو تکه به رنگ گل همیشه بهار است. رامبرت می‌گوید عنوان «گاو نر را برید» از دستورالعملی برای توقف به تعویق انداختن سرچشمه می‌گیرد. اما این قطعات عاشقانه از آدم التماس می‌کنند که بایستد و فکر کند، درست مثل یک باغ زیبا.