یک مثال ساده تر از تکامل احساسی برند این است که چگونه کیتازاوا عمداً روند تولید را کاهش داده و اصلاح کرده است. او در هر فصل لباس‌های کمتری می‌سازد، اما روی هر یک از آنها با دقت بیشتری تمرکز می‌کند، و به جای تولیدکنندگان انبوهی که زمانی از آنها استفاده می‌کرد، با صنعتگران منفرد در ژاپن کار می‌کرد. فقط 30 قطعه از هر مورد ساخته خواهد شد. او گفت: «من می‌خواستم به جای فروش لباس‌های زیاد، کاری شخصی‌تر انجام دهم.
افزایش قابل توجهی در حساسیت هنری در آثار کیتازاوا در فصول اخیر وجود داشته است، که به لباس او خلوصی ظریف بخشیده است که به نظر می رسد این دوره اخیر درون نگری تشدید شده است. در این تکرار جدید، همه چیز اضافی از بین رفته بود، و به سختی هیچ مدلی لازم باقی می‌ماند، در عوض از دست‌ها برای نشان دادن حسی استفاده می‌شد که به نظر می‌رسید در مورد نحوه ارتباط ما با بدن خود، و نحوه محافظت، پنهان کردن، تقویت لباس‌هایمان باشد. و ما را وصل کن
توجه دقیق به ظاهر تفاوت های ظریفی را به همراه داشت. این خیاطی به رنگ سیاه مایل به سیاه و سرمه ای در ابتدا تک سینه و سپس دو سینه، گاباردین پشمی و سپس پوست خالدار فرانسوی است. تانک های شفاف نیز پارچه های متمایز بودند. این دوباره اشاره ای بود به ایده کیتازاوا در مورد انعکاس – اینکه ما چگونه خودمان را درک می کنیم و چگونه درک می کنیم (و اینکه چگونه خودمان را درک می کنیم).
“این مجموعه من این است که به من خیره شده ام. تاکشی کیتازاوا گفت: این پرتره من است. طراح DressedUndressed در چند ماه گذشته خود را به طور مجازی در آینه مشاهده کرده بود و به این فکر می کرد که چگونه لباس ها باید خود طراح را منعکس کنند. در این فصل او تصمیم گرفت تا با خودش روبه‌رو شود و مجموعه‌ای از خیاطی‌ها و لایه‌های پایه را «سخت، ظریف» نامید.
برای فیلم همراه مجموعه، کیتازاوا از مدل روبن چپمن خواست تا اشعار شاعرانه آهنگ Velvet Underground “Set Free” را بر روی موسیقی تولید شده توسط Dumb Type، گروهی هنرمند که در دو فصل گذشته به عنوان یک همکار خدمت کرده است، بخواند. ، به نتایج شگفت انگیز. “من آزاد شده‌ام و مقید شده‌ام… به خاطرات ابرهای دیروز…”