مجموعه لباس مردانه پاییز 2024 Magliano

نمایش افتتاحیه لوچینو ماگلیانو پنج سال پیش در Pitti Uomo برگزار شد. مدل ها دور انبوهی از گل های رز قرمز راه می رفتند، نوعی توتم که نشانه ای از رمانتیسم قدرتمندی است که هنوز اخلاق و زیبایی شناسی طراح را در بر می گیرد. نمایش امروز در فلورانس یک بازگشت به خانه را برای طراح رقم زد. این نمایش در تالار وسیع نلسون ماندلا، مکانی محبوب برای کنسرت ها، ورزش ها و رویدادها به صحنه رفت، که ماگلیانو به نوعی توانست آن را در فضای تاریک و بد خلق خود غرق کند.

این بار، انبوه گل رز با توتمی متفاوت جایگزین شد: پلکانی بزرگ که به عنوان اشاره ای به اردوگاه، زرق و برق سینمایی، و نوعی استعاره سیاسی بین بالا و پایین، بالا و پایین، پرتگاه های جهنمی ناامیدی اجتماعی و ارتفاعات ممتاز بهشتی همانطور که ماگلیانو می گوید، "نردبان وسیله ای برای فشار است، اما ایده عجیب و غریب را نیز در خود جای می دهد. کرمس"

پلکان معماری به یاد ماندنی کمپیدوگلیو رم که توسط آندری تارکوفسکی در فیلم نوستالژی او در سال 1983 فیلمبرداری شد، در تابلوی خلق و خوی نمایش نشان داده شد - نوستالژی نه به عنوان یک احساس انفعالی از اشتیاق، بلکه بیشتر به عنوان میل سوزان برای چیزی از دست رفته است که شدت احساس را فعال می کند. این احساسی است که از همان روز اول در تمرین ماگلیانو طنین انداز شده است، همراه با حس اعصاب خودسر. این یک حالت درونی پرشور و سرکشی است که او با شاعر لزبین فمینیست فقید پاتریزیا کاوالی، که پرتره شیک او با یقه یقه اسکی بزرگ پسرانه همراه با تصاویری از هنرپیشه ایتالیایی آنا ماگنانی و هنرمند مفهومی آلمانی هانه داربوون، روی تابلوی خلق و خوی گچ گرفته شده بود، به اشتراک می گذارد.

این تصادفی نبود که همه مراجع زن بودند. ماگلیانو می گوید: «این به نحوه تفسیر ما از مفهوم «کلاسیک» به عنوان یک فرم زنانه بیش ازحد مربوط می شود. حضور در Pitti به معنای تأمل در ایده کلاسیک است، و برداشت ما زنانه است، نوعی خنثی جدید که به هویت همجنس گرایان و فرهنگ دگرباش تعلق دارد. به عنوان طراح، من قویاً معتقدم که ما مسئولیت پرداختن به گفتمان باینری، رهایی کمد لباس از کلیشه های دوتایی را داریم.

سیالیت، حس ناپیوستگی، جزئیات ذوب تقریباً در لباس حل می شود. حجم هایی که با رضایت شهوانی فرو می ریزند، رنگ هایی به همان اندازه گریزان و مه آلود که در آرامش ترسناک جورجیو موراندی یافت می شوند. طبیعت مورته نقاشی ها - این مجموعه خرابکاری شادی بخش از پایه ها و اشکال آشنا بود که با سرعتی آرام و در عین حال شدید آشکار می شد. او توضیح داد: «ما کلاسیک ها را با در نظر گرفتن هرج و مرج تفسیر می کنیم.

همکاری با متولیان رادیکال ناجی فیر ایتالیایی، روحیه نمادین شکن ماگلیانو را در معرض آزمایش قرار داد. کارگاه هایی با استادان خیاط ناپلی در کیتون، چند کت و شلوار دست ساز شیک ارائه می کردند، در حالی که کلاه ساز Borsalino برای ایجاد چند کلاه عجیب و غریب دعوت شد. طراح فلسفی می گوید: «جهان هایی که ظاهراً به یکدیگر آلرژی دارند، می توانند یک تبادل فرهنگی و بصری مترقی ایجاد کنند.

دو مرجع مردی که ماگلیانو به آنها اشاره کرد، جورجیو آرمانی و لئوناردو داوینچی بودند. او توضیح داد: «آرمانی تنها طراح است که برداشتی ثابت از کمد لباس غیر دودویی انجام داده است، و مردانه و زنانه را به عنوان عناصر همپوشانی در نظر می گیرد که با سهولت فوق العاده با یکدیگر مخلوط می شوند - امروزه آن را کاملاً مناسب و ضروری می دانیم.» در مورد داوینچی، او یک نماد عجیب و غریب است، زیرا زندگی خصوصی خود را بین یک شریک زن و یک شریک مرد تقسیم کرده است. ماگلیانو تصویری را معرفی کرد که روی آن نوشته شده بود: "لئوناردو، او یکی از ماست." او گفت: «این یک تحریک نیست، بلکه یک ژست رهایی است. "من می خواستم او را از وزن دوتایی تاریخ آزاد کنم."