تاپ‌های کلکسیون دزدان دریایی وستوود در سال 1981، که در آن او پارچه‌های تی‌شرت را به نوک سینه‌ها می‌پیچاند، به‌عنوان شلوارهای بافتنی غیررسمی و لباس‌های غلاف نوک‌دار تعبیر شد. در اینجا، شبح‌های رمانتیکی که وستوود از نقاشی‌های استاد قدیمی بلند می‌کرد، با شلوغی‌ها و نیم تنه‌هایشان، لباس‌های مازاد نظامی، سنگینی بر جیب‌های بار پیدا کردند. جیکوبز با تبدیل یک پیراهن به دامن و بستن آستین‌های آن در پشت، یا با پوشیدن مدل‌ها در ژاکت‌های وارونه، که سجاف‌ها به‌طور چشمگیری چهره‌شان را قاب می‌کند، حجم‌های امضاکننده‌اش را بازسازی کرد. تعدادی از مدل‌ها با دست‌های ضربدری از مقابل رد شدند و جسارت سرکش وستوود را به تصویر کشیدند. اتفاقاً آن کاپشن ها را به سمت راست بچرخانید، و به برخی از لباس های بیرونی آس نگاه می کنید.
کت‌های بلند با تکه‌های هندسی لحاف‌ها ممکن است از اصل و نسب مستقیم نباشند، اما خودآموز بودن آنها با روحیه پانک وستوود همراه است. آنها قطعات خاصی هستند، نه به دلیل موادی که جیکوبز استفاده می کرد – آنها در واقع کاملاً فروتن به نظر می رسیدند – بلکه به دلیل کار دستی قابل توجهشان.
ما برای اولین بار پس از سه سال به اسلحه‌خانه پارک خیابان با مارک جیکوبز برگشتیم، و چه تفاوتی بین مجموعه امشب و نمایش رقص کارول آرمیتاژ او در فوریه 2020. جایی که آن یکی جنبشی بود، اجرایی که بخش زیادی از آن را به خود اختصاص داد. فضای غارآمیز Armory با مدل‌ها و رقصنده‌های حرفهای در جدایی‌های هوشمند و رنگارنگ با کارایی لباس‌های ورزشی آمریکایی، این یکی تقریباً یک مرثیه بود.
نمایش امشب شروع رسمی هفته مد نیویورک را یک هفته و یک روز افزایش داد. در دوران پیش از همه‌گیری، جاکوبز رویداد اصلی نیویورک بود. او از آن زمان از تقویم خارج شده است و مجموعه‌هایی را نشان می‌دهد که فقط گویاتر شده‌اند – شکل‌ها عجیب‌تر، لایه‌ها روی هم انباشته شده‌اند. این بار تمام آن کریستال‌های تن به تن، مخمل خرد شده در سایه‌های یاقوتی و چارتری، و خال‌های پولکای غول‌پیکر وجود داشت. با غم و اندوه، بله، اما همچنین زندگی را تقویت می کند.
اتاق غول پیکر تاریک و تقریبا خالی بود، به جز یک ردیف صندلی و نورافکن که فضای جلوی آنها را روشن می کرد. یک نوازنده تکنواز ویولن، جنیفر کوه، بخشی از آهنگ فیلیپ گلس “انیشتین در ساحل” را نواخت. جیکوبز نامی برای مجموعه گذاشت – قهرمانان – و یک نقل قول از ویوین وستوود را در یادداشت‌های نمایشی‌اش بیشتر جدی‌تر از بی‌احترامی گنجاند: «مد زندگی را بهبود می‌بخشد، و من فکر می‌کنم این کار دوست‌داشتنی و سخاوتمندانه برای دیگران است.»
جیکوبز قهرمانان زیادی دارد: ایو سن لورن، ری کاواکوبو، میوچیا پرادا. این ادای احترام به “مادرخوانده پانک” بود، از بالای کلاه گیس های پراکسید مدل ها تا پایین کفش های پلت فرم آنها. به یاد دارید که نائومی کمبل در نمایش پاییز 1993 وست وود روی سکوهای خود افتاد. اما جیکوبز خیلی بیشتر از اینها را از طراح فقید «یاد گرفته است».
وست وود در دسامبر در سن 81 سالگی درگذشت و هنگامی که از کنار جیکوبز گذشت عکس سیاه و سفیدی از این طراح افسانه ای در جوانی منتشر کرد. در آن، او موهای بلوند سفید شده خود را به صورت سنبله و دکمه‌ای که روی آن نوشته شده است: «معقول باش، غیرممکن‌ها را مطالبه کن». در آن زمان، جیکوبز نوشت که دلش شکسته است و گفت: «من همچنان از حرفهای شما و همه خلاقیت‌های خارق‌العاده‌تان یاد می‌گیرم.»