نوئل برای انتقال پیام خود، نمایش بهاری را در سه مرحله ترتیب داد. اولین مورد نرمی بود، تمی که با ظاهر ابتدایی مظهر آن بود، یک لباس بریده بریده مغرضانه با رگبارهای آبشاری حسی که با سبکی مسحورکننده یک چتر دریایی حرکت می کرد. این بخش دارای پالتی بود که با کم رنگ‌ترین رنگ هلویی شروع می‌شد، به رنگ قهوه‌ای پررنگ می‌رسید و رنگ طلایی متالیک داشت. در مقابل جریان ظاهری لباس زیر زنانه و تکه‌های نازک لاغر بدن، یک تاپ کرست ساختار یافته‌تر و شلوار ابریشم مات بود.
طراح گفت: “شادی به معنای نبود درد نیست و درد به معنای نبود شادی نیست.” من یک افسانه نویس هستم. من همیشه به این فکر می کنم که چگونه زندگی خود را زیبا کنم، چگونه زندگی ای را که می خواهم زندگی کنم، خلق کنم. زندگی من خیلی عالی پیش می رفت و بعد یک تراژدی اتفاق افتاد و من باید به شکل دیگری در مورد آن فکر می کردم، باید می گفتم: “اینجا چه چیزی باید یاد بگیرم؟” و در آن زمان بود، برای من مهم است که آن داستان را تعریف کنم، به خصوص برای هر کسی که در پایین است و احساس می کند نوری در انتهای تونل نمی بیند.
بر اساس طراحی بود که نمایش اختصاص داده شده به لیدیا جورج، با دو نسخه از “La Vie en Rose” به ترتیب توسط گریس جونز و لوئیس آرمسترانگ افتتاح و بسته شد.
هیچکس لباس نمی‌خرد تا احساس ناراحتی کند، با این حال، حتی زمانی که قلبمان می‌شکست، باز هم باید لباس بپوشیم. اما از آنجایی که مد یک صنعت براق و با احساس خوب است که به سمت مثبت گرایش دارد، این چیزی نیست که زیاد در مورد آن صحبت شود. Fe Noel، با تحریک تجربه شخصی، جرأت کرد در این فصل با مجموعه ای زیبا و احساسی به آنجا برود که دید صادقانه تری از آشفتگی و پیچیدگی زندگی در آن زندگی می کند.