سپس ما به چرخ دنده موتور سواری، بازیافت. در پشت صحنه، مدل Look 18 به من گفته بود: «خیلی باحال است. عاشقشم. من می توانم حرکت کنم!» از ژاکت موتوری و کت و شلوار بدنش، نمونه ای از بخش براق، سخت و هوشیار. بعد ما بافتنی را زدیم: نگاه 20، در یک مدل با افتخار بدن مثبت، یک بافتنی “لوزی” تکه تکه‌ای که از 15 یا بیشتر پیراهن کش شکل گرفته بود، نشان داد. پس از آن، چرم‌های فرآوری‌شده یا بدون مواد شیمیایی – لباس‌های انتخابی خود سر – که گاهی اوقات با برخی از تریم‌های بافتنی پره‌های کشیده‌شده عرضه می‌شد که به‌طور قابل‌توجهی مدل‌های آنها را در جهت‌های برنامه‌ریزی نشده در هنگام استفاده به عنوان پوشش صورت قرار می‌دادند. مجموعه‌ای از قطعات تک‌نگاری ماه با پیچیده‌ای مصنوعی و پیچیده دنبال شد.
اکنون به نقطه اوج می‌رسیدیم، و تنش ایجاد می‌کردیم با ظاهری از خانه‌های موآر که با شکل‌های کوتور رویه ملیله و پارچه‌های اثاثه یا لوازم داخلی بازسازی شده در هم آمیخته شده بود. سپس مجموعه‌ای از قطعات ساخته شده از نوارهای مواد، به‌ویژه روسری، که از جذاب‌ترین آنها در اینجا بودند. این مجموعه بسیار مؤثر و تأثیرگذار دیگری از سر بود که وقتی از او پرسیدند آیا موضوع کلی این مجموعه وجود دارد توجه ما را به شعر بالا جلب کرد.
منبع
در نمایشی که به شدت نور تولید شد (گاهی اوقات کمی تاریک بود) سر به طور سیستماتیک شروع به نشان دادن کارهایی کرد که می توانست با این مواد انجام دهد. هشت ظاهر اول یا بیشتر از روی لباس‌ها ساخته شده بودند و شامل ژاکت‌های بریده‌شده‌ای بود که در کل مجموعه کمانه می‌کرد. ست بعدی جین بود و یکی از نیمکت های مد مورد علاقه من را به عنوان یک مدل غافلگیرکننده نشان می داد: دست راستش که به طور معمولی جیب داشت، کارولین عیسی یک لباس جین سیلوئت آژیر با درج سینه های ماه جدید سر به تن داشت. سایر ظاهرها جواهراتی را نشان می‌دادند که از کارد و چنگال جدید ساخته شده بودند.
در فضای باند عظیم خود، سر سه برج سر به فلک کشیده ی مرده قرار داده بود – یکی از روسری، یکی از کیف های پارچه ای و دیگری از جنس جین – که به گفته او در مقایسه با انبارهایش که در غیر این صورت احتمالاً به محل دفن زباله در انبارها نگهداری می شد، چیزی نیست. . نکته واضح بود اما اثر قوی بود و من را به یاد نصب انتزاعی تر اما به همان اندازه آخرالزمانی آنسلم کیفر به نام هفت قطعه آسمانی در آشیانه پیرلی میلان انداخت. اینفلوئنسرها قبل از نمایش، TikToks های غمگین را در سایه خود انداختند.
«هیچ چیز ایجاد نمی شود. همه چیز دگرگون می شود. دوست داشتن یعنی تعمیر. باید ساده باشد. ما تعمیر شده‌ایم، دوباره استفاده می‌شویم… دوباره دوخته شده‌ایم، دوباره گلدوزی شده‌ایم…». این شعر – که توسط Marine Serre سروده شد – در آغاز یک نمایش الهام بخش دیگر که امشب در معرض دید عموم قرار گرفت، همینطور بود.