ماریا رسا تمام روز را چیزی نخورده است – اما به نظر می رسد به سختی نیازی به این غذا داشته باشد، هرچند کوچک، خندان، پر از حرف، که توسط چرخ لنگر درونی انرژی جنگجو و بی قراری هدایت می شود که هرگز تسلیم نمی شود.
رسا و کارکنانش در رپلر، که یک دهه پیش به پیدایش آن کمک کرد، مشتاقانه به نتیجه ای متفاوت امیدوار بودند. پس از شش سال تحت رهبری دوترته، که تاکتیک‌های مرد قدرتمندش به جنگ خشونت‌بار مواد مخدر در کشورش دامن زد، نامزدی معاون رئیس‌جمهور لنی روبردو آینده روشن‌تری را نشان داد. رپلر به‌طور خستگی‌ناپذیر انتخابات را پوشش داده بود و اطلاعات نادرست و افسانه‌سازی‌های کمپین مارکوس را بررسی می‌کرد، اما روزنامه‌نگاری آن باید با ویروس‌پذیری وبلاگ‌نویس‌های آماتوری رقابت می‌کرد که دوستانه به مارکوس دسترسی داشتند و یوتیوب را پر از پست‌های ستایش‌آمیز بی‌معنی پر کردند. مارکوس می خواست باور کنیم پدرش یک قهرمان است. رسا می‌گوید و دروغ توزیع می‌شود. «دروغ‌هایی سرشار از خشم و نفرت».
البته هیچ یک از چیزهایی که او به من می گوید خبر خوبی نیست. وقتی در ماه مه در شهر نیویورک ملاقات می کنیم – او برای بازدید از فیلیپین اینجاست، جایی که او سازمان خبری دیجیتال راپلر را رهبری می کند – او در مورد نقاط اوج، بدترین طبیعت بشر، پایان دموکراسی نشخوار می کند. او با خوشحالی می‌گوید: «نمی‌خواهم شما را افسرده کنم.
رسا می‌گوید: ما هنوز به آنجا نرسیده‌ایم، رسا می‌گوید، در حالی که در هتل مرکز شهر که در آن اقامت دارد روی قهوه می‌خوریم، و او دلایل زیادی برای بدبین بودن دارد. تنها چند روز پس از انتخابات ریاست جمهوری کشورش است که پیروزی قاطعانه ای را برای فردیناند “بونگ بونگ” مارکوس جونیور، پسر فردیناند مارکوس، دیکتاتور فقید فیلیپین به ارمغان آورد. کمپین سنگین مارکوس در رسانه های اجتماعی مملو از نوستالژی پوپولیستی بود و حکومت وحشیانه پدرش را به عنوان «عصر طلایی» دوباره تصور می کرد. می‌دانید که او در اولین روز خود چه مبارزاتی داشت؟ رسا می گوید. فیلیپین را دوباره عالی کنید. ”
رسا اگر تلاش می کرد نمی توانست شما را افسرده کند. این روزنامه‌نگار 58 ساله چهره‌ای دوست‌داشتنی در صحنه جهانی است که نسبت به راهی که در آن هستیم – و به‌ویژه تأثیرات رسانه‌های اجتماعی – اما کنجکاو، کاریزماتیک، و به ظاهر با هر کسی که ملاقات می‌کند، مهربان است. هنگامی که رسا برنده جایزه صلح نوبل 2021 شد (به همراه دیمیتری موراتوف، روزنامه‌نگار روسی)، او به شخصیت جهانی شجاعت و نبرد برای حقیقت بر سر اطلاعات نادرست تبدیل شد. او و خبرنگارانش در راپلر به طور انتقادی به رودریگو دوترته، رئیس جمهور سابق فیلیپین پرداختند و عواقب خشم او را در این فرآیند به دست آوردند. رسا دو بار دستگیر شده است و با محکومیت افترا سایبری و اتهامات مربوط به مالیات مواجه است که ممکن است منجر به چندین دهه زندان شود. او باید برای خروج از کشور اجازه بخواهد (“من تا زمانی که تاییدیه نگیرم چمدان را جمع نمی کنم. بعد از گرفتن تایید من یک دیوانه هستم”). او و کارکنانش مورد هدف ترولینگ وحشیانه و تهدیدهای خشونت آمیز در فیس بوک قرار گرفته اند که در فیلیپین همه جا وجود دارد و از همه بیشتر برای آن سمی است. سخنرانی نوبل او در اسلو صریح بود: «تکنولوژی، با قدرت خداگونه‌اش، به ویروسی از دروغ اجازه داده است که هر یک از ما را آلوده کند، ما را در مقابل هم قرار دهد، ترس، خشم و نفرت ما را آشکار کند.» اما لفاظی‌های او نیز اوج گرفت – و او سخنرانی را در حالی که دست‌هایش را به هم گره کرده بود با سرود مشترکی به امید پایان داد: “لطفاً با من، چشمان خود را ببندید و جهان را آنطور که باید تصور کنید.” «دنیایی از صلح، اعتماد و همدلی، که بهترین چیزی را که می توانیم به نمایش بگذاریم. ما دارند برای تحقق آن.»