در آن زمان، دیدن نمایش‌های لباس، یک سنت صنایع دستی که به طور کامل توسط کادر خاصی از افراد فوق ثروتمند حمایت می‌شود، و دیدن انفجاری از رنگ، حجم و بافت (و… و…و…) بسیار طراوت بود. همیشه می توان روی Giambattista Valli برای به ارمغان آوردن شور و نشاطی که مد لباس به آن معروف است حساب کرد. از این رو با ترس و وحشت در ابتدای مجموعه جدید او، در میان آثار پارچه‌ای لاله‌ای به رنگ بژ مرور کردم. خوشبختانه، آنها به زودی جای خود را به یک چاپ گل بنفش و سبز در یک ژاکارد ابریشمی با پولک دوزی دادند. یک لباس مجلسی چین دار بنفش آب انگور که در زیر سایه ای از رنگ قرمز شرابی تنزل یافته است. و لباس مجلسی با رز در سایه های برقی رژ لب صورتی دهه 80. فوشیاهای ارغوانی، سرخابی‌های عمیق و قرمزهای مایل به قرمز او از مستطیل‌های کوچکی که تصاویر باند فرودگاه را در خود جای داده‌اند بیرون می‌آیند.
در آرمانی پریو، جورجیو آرمانی ما را با برداشتی کلاسیک از ظرافت زنانه که هرگز خسته کننده نبود، مجذوب کرد. طراح در ایجاد سبکی با پالت خود مهارت دارد که به نظر می رسد همیشه مستقیماً از یک نقاشی آبرنگ آمده است. توری‌هایی با رنگ صورتی و سبز چمنی و دامن‌های توپی چین‌دار و تا شده در سایه‌های دودی صورتی سالمون یا بنفش وجود داشت. اما استفاده سیگنور آرمانی از آبی بود که تقریباً ماورایی به نظر می رسید. یک دامن ابریشمی براق در سایه آبی که فقط می‌توان آن را آب در حال حرکت توصیف کرد، آنقدر درخشان که نور را به خود جلب کرد، با یک ژاکت کوچک برش‌دار صورتی Pepto پوشیده شد که با اشکال انتزاعی گلدوزی شده بود. آرایش مدل‌ها از همین رویکرد به رنگ استفاده می‌کرد، با چشم‌هایی که کاملاً از آن پالت‌های سایه چشمی استفاده می‌کردند که جذابیتی مشابه آب نبات برای دختران جوان دارند.