دی کاپریو استادانه با این ابهامات بازی می کند و طبیعت دلپذیر ارنست و همچنین بدبختی او را به تصویر می کشد. دنیرو نیز به عنوان یک مداخله گر فرهنگی جذاب است که به نظر می رسد هیچ تناقضی بین قدردانی خود از جامعه Osage و سنت های آن و تمایل او برای حذف آنها نمی بیند. با این حال، هر دو کهنه سرباز تحت الشعاع لیلی گلادستون قرار دارند. هنرپیشه بومی آمریکایی که شاید بیشتر به خاطر بازی جذابش در کلی ریچارد شناخته می شود زنان خاص، مکاشفه ای است که سکون، آرامش و بعداً اندوه عمیقی را برای مولی به ارمغان می آورد. او ساکت و مراقب است، چشمانش و شیار تقریبا نامحسوس پیشانی اش حتی در سکوت های طولانی مدتش به شدت صحبت می کند. وقتی او صحبت می کند، همه و همه چیز در پس زمینه محو می شود. در سال 2024، نامزدی اسکار – اگر نگوییم برنده – مطمئناً تضمین شده است.
و بعید به نظر می‌رسد که این تنها مجسمه‌ای باشد که فیلم با آن کنار می‌رود: به نظر می‌رسد که این فیلم می‌تواند پیشتاز بهترین عکس باشد، و همچنین باید به خاطر فیلمبرداری گسترده، طراحی تولید مجلل، و لباس‌های دقیق، که همگی به خلق یک فیلم کمک می‌کنند، جایزه دریافت کند. دنیایی که بافت و واقعی به نظر می رسد. دنیایی که می خواهید در آن زمان بگذرانید. و این چیزی است که: علیرغم موضوع سنگینش، قاتلان ماه گل همچنین می تواند سرگرم کننده عالی باشد. هنگامی که ما برای اولین بار با Osage ملاقات می کنیم، مونتاژهایی از سبک زندگی ممتاز آنها بر روی صفحه نمایش چشمک می زند، همراه با یک موسیقی متن غلتکی. ما برخی را می بینیم که پرتره های خود را گرفته اند و غم انگیز و سلطنتی به نظر می رسند. دیگران عکاسان سفیدپوستی را که قصد کسب درآمد دارند را دور می کنند. و بعداً گروهی از زنان اوسیج که با خوشحالی در مورد معشوق خود غیبت می کنند. مهمتر از همه، دیدن این همه هنرپیشه بومی آمریکایی، که بسیاری از آنها خود اوسیج هستند، یک شادی محض است که قبل از اینکه فاجعه آنها را درگیر کند، زندگی کاملی را روی پرده سپری می کنند. (کارا جید مایرز به عنوان یک زن مرتد و پر از تفنگ یکی از نکات برجسته است.)
در یک سوم پایانی فیلم، تام وایت (جسی پلمونز)، یک تکاور تگزاس که مامور اف‌بی‌آی شده است، برای تحقیق در مورد جنایات به اوسیج کانتی می‌رسد، اما او همچنان یک چهره حاشیه‌ای است. قلب داستان خود راز نیست – ما از همان ابتدا شک داریم و آنها به سرعت تایید می شوند – بلکه رابطه خاردار بین ارنست و مولی است که به نظر می رسد همدیگر را دوست دارند و هم از یکدیگر می ترسند. همانطور که او شروع به صحبت به زبان اوسیج می کند، مانند آنها لباس می پوشد، و در جامعه آنها جا می گیرد، زوزه هایی از عذاب درونی او را می بینید که با حرص و آز و احساس بی عدالتی او در هم تنیده شده است. او، به نوبه خود، او را به عنوان یک جوینده طلا مستقیماً از خفاش شناسایی می کند، اما با این وجود، او را مجذوب خود می کند. سپس، وقتی تحت مراقبت او ضعیف می‌شود، به او می‌چسبد و معلوم نیست که آیا او را انکار می‌کند، به نحوی سعی می‌کند او را برای تغییر رفتارش مقصر جلوه دهد، یا کاملاً از این واقعیت که او به او آسیب می‌زند غافل است.