ریچی هاوتین تکنو تایتان در Bringing the Noise برای پرادا

پاک بود! و نام گویای همه چیز است. دهه 90 فقط خالص بود. هیچ هیاهویی وجود نداشت، هیچ پولی وجود نداشت، فقط اگر می خواستی برای یک شب خوب بیرون بروی و موسیقی تکنو را دوست داشتی، جایی که خودت را پیدا کردی. و این زیبایی میدان رقص است، درست است، به معنای کاملی که باید باشد. اینجا جایی است که افراد همفکر عجیب یکدیگر را پیدا می کنند و ارتباط برقرار می کنند. می تواند یک تجربه قدرتمند باشد.

اواخر دهه 80 بود و من در کانادا، درست روبروی دیترویت بودم. بنابراین در زمانی که 14، 15 ساله بودم، برای کنسرت به شهر می رفتم و سپس تکنو و چند پیست رقص باورنکردنی پیدا کردم. من موسیقی را از طریق رادیو دیترویت پیدا کردم و شروع به جستجو در فروشگاه‌ها و کلوپ‌ها کردم. من یک بچه عصبی و درونگرا بودم که به موسیقی و کامپیوتر علاقه داشتم و سپس آزادی خود را در زمین های رقص و بسیاری از آدم های قلابی دیگر مثل من پیدا کردم.

من فکر می‌کنم یک چیز واقعاً جالب این است که چقدر فضای رقص در دهه 90 بسیار خوش‌آمد و امن بود و این یکی از چیزهایی بود که با بزرگ‌تر و بزرگ‌تر شدن آن از دست دادیم. اما اکنون این نوع تجدید حیات وجود دارد و نسل جدیدی وارد می‌شود و بار دیگر، میدان رقص را به مکانی برای اتحاد دوباره، و فضایی امن برای همه تبدیل می‌کند… موسیقی باید نیرویی باشد که شادی و راهی برای فرار به ارمغان می‌آورد.

خوب، این سومین پرادا است و ایده این است که هر شب فرهنگ و صحنه محل آن را منعکس می کند. بنابراین اینجا در میامی می‌خواهیم برخی از ریشه‌های لاتین را در اینجا کاوش کنیم و جشن بگیریم، و دیگ ذوب میامی را در نظر بگیریم. این یک شب از تکنو، هاوس، آواز، و ضربات مینیمال خواهد بود… و با بازگشت به قدرت پیست رقص، فکر می کنم اینجاست که موسیقی و مد یک ماموریت مشترک دارند – البته از طریق زبانی متفاوت – که به هر یک از ما راهی برای بیان اینکه چه کسی هستیم و چه کسی می خواهیم باشیم.