آگوست گذشته، RealReal سالانه خود را منتشر کرد گزارش فروش مجدد لوکس، گردآوری شده با ارقام و آمارهای مختلف که منعکس کننده روند خرید در زمان واقعی است. در آن، شش برند به‌عنوان «تعریف فضای فرهنگی» شناسایی شدند: والنتینو، لورو پیانا، میو میو، فراگامو، و – بله، سنت. جان. و برای حمایت از ادعای خود، آنها اشاره کردند که پرس و جو برای کت و شلوار و ست های کلاسیک سنت جان 32 درصد سال به سال افزایش یافته است. اگر صورت‌حساب سنت جان در فهرستی از برندهای لوکس ایتالیایی شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد، خوب، توجه نکرده‌اید.
سال گذشته، زیبایی شناسی پول قدیمی (که فرضاً نیاز مبرمی به برندسازی مجدد دارد) در اوج خود بود. نسل جدید بلیزرهای بدون تناسب Zoot Suit را دوباره کشف کرد (شکل‌های جعبه‌ای شکل در مد پس از همه‌گیری حاکم بود) و ناگهان کت‌های توئیدی بدون یقه در صدر فهرست‌های آرزوها قرار گرفتند. برای برخی، پیروی از این روند مبتنی بر میراث به معنای خرید یکپارچه تویدهای زارا بود. برای افراد اختصاصی، این به معنای خرید سنت جان بود، چه قدیمی و چه جدید، زیرا برندهای کمی می توانند ادعاهای قدیمی خود را مانند سنت جان پشتیبان کنند.
در سال 1962، این برچسب توسط رابرت و ماری گری، یک تیم زن و شوهری تأسیس شد که پس از بافتن یک ست دو تکه ماری، یک دامن صاف تا زانو و یک صدف آستین کوتاه، این برند را راه‌اندازی کردند. ماری نی هرمان، متولد یوگسلاوی، مدلینگ بود (از سنت جان به عنوان نام خانوادگی خود استفاده می کرد)، به مد علاقه داشت و شوهرش را که در آن زمان فروشنده لباس ورزشی بود متقاعد کرد که طرح های خود را به فروشگاه بزرگ Bullock’s Wilshire در لس آنجلس ارائه دهد. طولی نکشید که خریداران خرده‌فروشی و مشتریان با نام تجاری – St. جان در سال اول 92000 دلار فروش داشت.
سنت جان از مقر آفتابی خود در ایروین، کالیفرنیا، کمک کرد تا دسته بندی لباس های ورزشی آمریکایی به دید بین المللی برود. ظاهر اصلی سنت جان – لباس‌های تاب دار خط A، ژاکت‌های کش باف پشمی با دکمه‌هایی با اندازه‌های بازیگوش – مطمئناً از آنچه در مزون‌های مد اروپا رخ می‌داد آگاه بود، اما هرگز احساس راحتی اساساً آمریکایی را رها نکرد. اگر تویدهای شانل ژاکت‌های بافته‌شده‌ای با ساختار فوق‌العاده هستند، سنت جان با نخ‌های فنری فنری که تقریباً به بدن می‌چسبند، بافته می‌شوند – حرکت (پارچه و پوشنده) بسیار مهم است. کاردستی درجه یک بود (بافندگی‌ها به هم متصل می‌شدند و هرگز بریده و دوخته نمی‌شدند)، تزئینات قلاب‌بافی مهارت‌های بافنده خود را تقویت می‌کرد، دکمه‌ها روکش طلا بودند، و تقریباً تمام عناصر تولید داخل بودند.
با ورود به دهه 60 به دهه 70، زن آمریکایی برای کار سخت و سبک زندگی سخت خود به لباس نیاز داشت و سنت جان آن را تحویل داد. در دهه 80 و 90، به برچسبی تبدیل شد که لباس زنان سیاستمداران و سپس با ورود زنان بیشتر به این حوزه، خود سیاستمداران را پوشاند.