خجالت کشیدن بچه ها به خاطر وزنشان فقط بی تاثیر نیست – ظالمانه است

کاهش وزن هدفی شبیه به کفن پنه لوپه بود که من تقریباً بین 11 تا 27 سالگی آن را دنبال می کردم و زود یاد گرفتم که از دسر صرف نظر کنم و لذت سفرهای نوک پا به آشپزخانه را که همه در خانه ام خواب بودند، حفظ کنم. تکه های کامل نان سفید را قورت می دادم و به تنهایی و زیر نور یخچال مستقیماً از لوله می مکیدم، بدون اینکه بدانم رفتار مخفیانه و پر از شرم من در مورد غذا نامی دارد (اما می دانستم که نمی خواستم کسی از این موضوع مطلع شود. آی تی). من تا اواسط دهه بیستم در واقع از BMI (معیار سلامتی که به طور مداوم زیر سوال رفته است) تجاوز نکردم، اما اختلال خوردنی که هنوز با آن زندگی می کنم مدت ها قبل از آن مشخص شد. من سال‌ها را صرف پرخوری، محدود کردن، مخفی‌کردن کردم و هرگز به خودم اجازه ندادم که از غذا لذت ببرم، و فکر می‌کنم که ED من می‌توانست برای مدت طولانی مخفیانه رشد کند، زیرا تا حدی به آن اعتقاد داشتم – بدون اینکه کسی مجبور باشد به من بگوید، خیلی کمتر از دکترم. -این چاق بدترین چیزی بود که می توانستم باشم.

من الان که این را می نویسم چاق هستم و سالهاست که چاق هستم. من ترک رژیم را یکی از افتخارآمیزترین دستاوردهای خود می دانم، اما هنوز روزهایی هستند که در آینه به بدنم نگاه می کنم و آن صدای قدیمی را در سرم می شنوم که از من می خواهد تا روزانه وزنم کنم، برای دویدن طولانی و تنبیهی در هوای یخبندان صبحگاهی به جای تمرینات ملایم تری که به آن علاقه دارم، بادام هایم را بشمارم، چربی های شکمم را نیشگون بگیرم، و تا زمانی که دوباره لاغر شوم، خودم را سرزنش کنم. مهم نیست که کمترین عددی که در بزرگسالی در مقیاس دیدم، مصادف با دوره ای از زندگی من بود که مدام سیگار می کشیدم، هر شب گریه می کردم و احساس می کردم کاملا در دنیا تنها هستم. من کوچک بودم و آیا کوچکی هدف، جایزه، دلیل همه چیز نبود؟