سیانسیولو که بیش از یک دهه پیش کم و بیش از صحنه مد محو شده بود، اخیراً به گرمی مورد استقبال دنیای هنر قرار گرفته است. او در سال 2001 رستوران Run خود را در دوسالانه ویتنی امسال دوباره راه اندازی کرد، در Frieze شرکت کرد، در حال حاضر در یک نمایشگاه گروهی در لس آنجلس حضور دارد و دو نمایشگاه برای پاییز برنامه ریزی کرده است.
ما همچنین تأثیر او را در باند فرودگاه ها، جایی که نوستالژی دهه 90 زنده و پر رونق است، بررسی کرده ایم. Mike Eckhaus و Zoe Latta از برچسب های تحسین شده Eckhaus Latta حتی سیانسیولو را در برنامه های خود انتخاب کرده اند. اکهاوس می‌گوید: «مارک‌های زیادی وجود دارند که ما آنها را تحسین می‌کنیم که در دهه 90 ظهور کردند. ووگ. من تمایل دارم که نه فقط برای زیبایی‌شناسی، بلکه برای مفهومی از مد و ساختاری که به نظر می‌رسد احساس نوستالژیکی داشته باشم – من آنجا نبودم تا آن را تجربه کنم – بلکه یک دوره زمانی قبل از اینکه مد بیش از حد تجاری شود، قبل از اینکه مانند پاپ شود. فرهنگ، اساسا.
سیانسیولو که در رود آیلند به دنیا آمد، به یاد می‌آورد: «در بزرگ‌تر شدن، لباس‌های من کاملاً با دست ساخته می‌شد – با هر چیزی که فکرش را بکنید – پرده‌ها، پتوهای روی تخت‌ها. . . مامانم برایم اشتراک خرید ووگ. اینطوری شروع کردم.» پس از مدرسه طراحی پارسونز، سیانسیولو به‌عنوان تصویرگر برای جفری بین کار کرد، برای برگدورف گودمن ویندوز کار کرد و پیش از امضای قرارداد با بادگلی میشکا، آگهی‌هایی را برای Club USA ساخت. بله، بادگلی میشکا. و نه، زیاد دوام نیاورد. او در سال 1995 در X-Girl کیم گوردون مشغول راه اندازی خط تولید خود به نام Run بود. چرا او آن را Run نامید؟ سیانسیولو، که در سال‌های نوجوانی خود واقعاً یک دونده بود، می‌گوید: «من در اوایل 20 سالگی‌ام بودم و احساس بی‌باک و شکست ناپذیری می‌کردم. “من می خواستم از هر چیزی که وجود دارد فرار کنم، [to be] برانداز، برای مخالفت با نظام.»