با حسن نیت از GH Mumm
Onwuachi با خالکوبی، فتوژنیک و به‌طور غیرممکن دوستانه، به نظر می‌رسد یک جفت ایده‌آل برای مام باشد – ایده‌آل هزاره‌ای برای کمک به یک برند نزدیک به 200 ساله که علاقه‌مندی نسل جدید را جلب کند. “زیبا بود. اونوواچی در مورد مناظر زیبای خارج از ریمز می‌گوید، از دویدن در اطراف تاکستان‌ها و یادگیری در مورد انگور لذت بردم. اما گردش به منطقه شامپاین همچنین به معنای دور شدن از رستوران جدیدش، تاتیانا، در لحظه‌ای بود که غذاخوری‌ها در سرتاسر شهر نیویورک برای ورود به آن غوغا می‌کنند. تاتیانا در داخل سالن دیوید گفن در مرکز لینکلن، نام تاتیانا را از بزرگ‌تر اونوواچی گرفته است. خواهر، که او می گوید در اولین وعده غذایی خود در آنجا “بسیار احساسی و فوق العاده مغرور” بود. این غذاخوری که اخیراً جایزه Resy One to Watch 2023 را از 50 بهترین رستوران جهان دریافت کرده است، به غذاهای نیجریه (وطن پدر اونوواچی)، لوئیزیانا (محل تولد مادرش)، و غذاهای کارائیب و فروشگاه گوشه‌ای که از او پذیرایی می‌کند ادای احترام می‌کند. در کودکی در برانکس غذا می خورد.
با حسن نیت از GH Mumm
آموزش اونوواچی به عنوان پسر یک غذاساز، مدتها قبل از اینکه او در مؤسسه آشپزی آمریکا «کشتن» کند، در آشپزخانه شروع شد. او می گوید: «خاطرات مورد علاقه من از بزرگ شدن آشپزی با مادر و خواهرم و یادگیری دستور العمل هایی است که نسل به نسل در خانواده ما منتقل شده است. رویکرد آشپزی تازه او (هر روز نیست که کوفته‌های اگوسی با الهام از نیجریه یا کلمات «جیب داغ» و «ویژه بودگا» را در یک منوی مجلل می‌بینید) نه تنها او را ستایش کرده‌اند، بلکه بی‌سروصدا تصورات خوب را نیز تغییر داده است. غذاخوری – و چه کسی می‌تواند آشپزخانه‌های آن را رهبری کند. در ماه مارس، تاتیانا یک بررسی درخشان از سه ستاره به دست آورد مجله نیویورک تایمز. یک ماه بعد، نشریه همچنین آن را به عنوان بهترین رستوران نیویورک معرفی کرد. برای یک کارمند سابق مک دونالد بد نیست.
برای رسیدن به زیرزمین های سطح پایین شامپاین در مقر GH Mumm در Reims، فرانسه، ابتدا باید از یک پلکان پیچ در پیچ پایین بروید که تقریباً 45 فوت زیر زمین منتهی می شود. هرچه به سمت غارهای کم نور بروید، داستان GH Mumm بیشتر فاش می شود – و همین امر در هنگام بررسی داستان زندگی سفیر برند آنها، سرآشپز برنده جایزه جیمز ریش، Kwame Onwuachi، صادق است.
در ماه مه، زمانی که او برای اولین بار به ریمز سفر کرد (با یک توقف سریع در پاریس) برای نگاهی از نزدیک به زیرزمین‌های موم، تاکستان‌های سرسبز، و Moulin de Vezernay، آسیاب بادی نمادین این برند، برچسب‌گذاری کردم. در طول تور زیرزمین، اونوواچی مدام برای گرفتن عکسی که همزمان اتفاق می‌افتاد کنار کشیده می‌شد. در بین ژست گرفتن آرام در مقابل بشکه‌های بزرگ و گذرگاه‌های تاریک، او وارد و خارج از گروه کوچک ما می‌شد، به صحبت‌های راهنمای ما گوش می‌داد که حقایق قابل‌توجهی را بیان می‌کرد، و در اطراف غارها پرسه می‌زد تا با بازیگوشی مردم را بترساند. همانطور که از آنجا عبور می کردم، از بزرگی این مکان متحیر شدم. زیرزمین‌ها حدود 15 مایل وسعت دارند و دسته‌های بلند بطری‌های کهنه، شامپاین‌های گران‌بها و باز نشده متعلق به دهه 1800 و مخازن قدیمی غول‌پیکری را که در دهه 1940 برای نگهداری شراب استفاده می‌شد، به نمایش می‌گذارند.