داستان های عاشقانه مجموعه‌ای درباره عشق در همه اشکال آن است که هر روز یک مقاله جدید تا روز ولنتاین منتشر می‌شود.
من یک بازی داشتم که با خودم انجام می دادم تا آزمایش کنم که آیا واقعاً از همسرم گذشته ام یا خیر. بازی این بود: من خودم را مجبور می کردم تصور کنم که او به سمت من برگشت و از من خواست که با او باشم تا همه چیز غم انگیز و دشواری را که بین ما اتفاق افتاده بود فراموش کنم. آیا می توانم بگویم بله، آیا دوباره با او باشم؟ آیا من فوراً غرور خود را که در طول مدتی که با هم بودیم، از بین می‌رفتم قورت می‌دادم؟ آیا هر چیزی را که او برای کاهش تمایلش به زنان دیگر می‌گفت، می‌پذیرم – نه تنها آن را می‌پذیرم، بلکه با شادی، آسودگی، و استقبال وحشیانه می‌پذیرم؟
ماه‌ها پاسخ همچنان «بله» بود و سپس ماه‌ها به سال‌ها تبدیل شدند. می‌توانم دقیقاً به شما بگویم چقدر طول کشید تا پاسخ صادقانه «نه» باشد: پنج سال بود. پنج سالی که در طی آن هرگز این را به هیچ کس اعتراف نمی‌کردم، نه هیچ‌جا مگر در خلوت‌های عمیق خودم در لحظات تلخ خاص. پنج سال برای متابولیزه کردن رابطه ای که هرگز به طور رسمی یک رابطه نبود، که به سختی نه ماه طول کشید اما مسیر زندگی من را برای همیشه تغییر داد.
من و E در شب هالووین وقتی 24 ساله بودم با هم آشنا شدیم. من لباس یک دختر مانسون را پوشیده بودم و هنوز با دوست پسرم زندگی می کردم، دوست پسرم که در ماه های اخیر به طور پیوسته از او بیگانه شده بودم. به مدت دو هفته تا زمانی که جرات و جسارت را به دست آوردم تا به طور کامل از هم جدا شوم و از خانه بیرون بیایم، رفتار و احساس می کردم که نوجوانی سربه فلک کشیده، کاملاً هذیان آور و مانند حشره ای که در خون چاق می شود، در عشقم غرق شده بودم. ما برای یک شام شیک به شهر ساحلی که او از آنجا بود رفتیم، هر دوی ما جوان و فرسوده بودیم و آنقدر بی حال بودیم که چنین چیزهایی هنوز هم مثل یک شوخی مشترک خنده دار به نظر می رسید. بعد از آن از اطراف صخره‌های لغزنده بالا رفتیم و در میان آنها نزدیک ریزش امواج خم شدیم تا فلاسک جیمسون را به اشتراک بگذاریم و با عصبانیت آن را تشخیص دهیم.
به زودی – بی درنگ، واقعاً – به گونه ای عاشق شدم که قبلاً هرگز نبودم و نخواهم بود، که هم غم انگیز است و هم کاملاً ضروری و خوش آمدید. گاهی فکر می کنم چه چیزی باعث شد که این عشق برای من منحصر بفرد باشد، آن عشقی که مرا محو کرد و باعث شد خودم را از پای در بیاورم و باید از صفر شروع کنم، آدم جدیدی را برای بودن اختراع کنم. او کسی بود یا من؟ آیا فقط زمان و مکان خاصی بود؟ اگر او نبود، آیا این شخص دیگری بود که از راه می رسید و زندگی من را باز می کرد و آن را با دردهای جدید، ناآشنا و امکانات بی پایان غیرقابل تصور پر می کرد؟
E یک هنرمند و سرشار از انرژی و جاه طلبی است که فوق العاده جذاب و نشاط آور بود. من در آن زمان دستیار اداری در یک موسسه پزشکی بودم، بیشتر جاه طلبی من در پنج سالی که از دانشگاه انصراف داده بودم و برای زنده ماندن، هم از نظر مادی و هم از نظر روحی تلاش می‌کردم، کمرنگ شد. زمانی برای من به طرز غیرقابل وصفی بدی بود که از نظر جسمی خوب، داشتن یک شغل حقوق بگیر و یک رابطه – حتی اگر این رابطه باعث نارضایتی من می شد – به نظر می رسید که من از زندگی انتظار داشتم. این چیزی است که من قبل از اینکه عاشق او شوم برای خودم پذیرفته بودم. وقتی همدیگر را دیدیم بدبخت نبودم، اما وحشی‌ترین بخش‌های خودم را دور نگه می‌داشتم و ملاقات با او مجبورم کرد دلیلش را بپرسم. او مرا مجبور کرد که دلیلش را بپرسم. او به من گفت که من یک نویسنده هستم و باید آن را شناسایی کنم. او مرا تشویق کرد که خارج از حلقه‌های نزدیکم فکر کنم، از هنر در جهان گسترده‌تر آگاه باشم، و باور کنم که می‌توانم بخشی از آن باشم.